Zergatik 'La La Land' EZ den urteko film onena

Atalak: Albisteak, Kritikak, Pelikulak

Hasteko Arrival, Moonlight, Paterson edo Toni Erdman biribilagoak eta interesgarriagoak iruditzen zaizkidalako, hobeak azken finean.  Baina beste filmekin konparaketa zuzenean erori gabe, La La Land filma zergatik ez zaidan urteko film onena iruditzen azaltzen saiatuko naiz.

Bosgarren lerro hau aurreko lauak hankaz gora jartzen dituen dituen “oso film interesgarria iruditu zait” esaldiarekin hasiko dut. Bai, urteko onena ez den arren gustu handiz errodaturiko film gozagarri baten aurrean gaudela uste dudalako, batez ere azkeneko hamabost minutu zoragarri horiei erreparatzen badiegu. Estilo aldetik ere bikaina iruditu zait. Baina ez soilik Hollywood klasikoko musikalei egindako omenaldi  bat delako. Baita 50eko hamarkadako cinemascope eran errodaturiko melodramei keinu polit eta original bat delako ere —filmean aipatzen den Rebel Without a Cause adibidez—. Garai hartako filmek jariatzen zuten ironia, malenkonia, tradizioa eta postmodernismoaren arteko oreka perfektuaz baliatzen jakin izan duela azken finean.
Zinema aretoko pantaila erraldoi batean gozatzeko moduko gozokia dela ere esango nuke. Hiria, maitasuna, abestiak, koreografia eta batez ere pertsonaien arteko loturak La La Land zinema eta musikaren arteko gune koloretsu-magikoa bilakatzen dute.

Baina gozoki zaporetsua dela diodan bezala, zapore horrek gure ahoan 127 minutu ez duela irauten ere esango nuke. Bai, filmak hainbat momentutan oso ongi funtzionatzen du, baina beste batzuetan desegin egiten da. Bitxia da momentu eraginkorrenak une ez-musikalak izatea. Distira, musikarik gabeko sekuentzietan sentitu dut —hasiera, amaiera eta bizpahiru une kenduta—. Musikala den film batek izan beharko lituzkeen une boteretsu horiek,  niri behintzat, ez zaizkit behar bezala iritsi. Eta alderdi horretan uste dut baloratu dutela film hau neurriz kanpo hain zuzen. Chazelle zuzendariak generoa maite duela nabari da —Whiplash zoragarrian ere frogatu zuen—, baita Hollywood klasikoaren lurrina duen film bat errodatu nahi izan duela ere. Baina musikal bezala, niretzat ez du behar bezala funtzionatzen. Filma eremu horretan labaindu egiten baita, eta dezente gainera. Une horiek sinpleak iruditu zaizkit, indar gutxikoak —nahiz eta honek ez duen zertan garrantzitsua izan,”ikusgarritasun” maila hori  zuzendari bakoitzak aukera dezala jakina—. Baina bai, trama nagusiari ekarpen gehiegirik eskaintzen ez dioten uneak direla nabarmendu nahi nuke.  Eta batez ere, 127 minutuan zehar modu nahiko irregularrean banaturik daudela. Erritmoa ez dago behar bezala orekatua eta musika une horietatik berriro dramara “salto” egitean, ni, ikusle bezala, apur bat deskonektatua geratu naiz egia esan.

Dena den, gauza bat aitortu behar dizuet: La La Land defendatzea oso erraza da —baita alderdi negatiboak goraipatzea ere, hori ez dizuet ukatuko—; gaur egun, filmek maisulan ala zabor huts izan behar duten mundu kritikoan bizi garela dirudi —batzuetan ez zait gaizki iruditzen—. Sare sozialak filmaren defendatzaile sutsuak vs kontrakoak gainezka.  Ohitu garen —gaituzten— kontsumo azkar horrek ez digu benetako errealitatea ikusten uzten, eta baliteke film hau, tarteko horietako bat izatea, besterik gabe. Badirudi onartuak izateko izkina bat aukeratzera derrigortuak gaudela, ekoizpen hau gorrotatu ala maitatu behar dugula. Ez, kasu honetan ez kontatu nirekin, gudu horrek aspertu egiten nau.
Azken finean, ez da marketin kanpaina erraldoiak saltzen ari diren maisulana, ezta gutxiago ere; baina merezi du La La Land ikusteak, jakina baietz. Gustu ikaragarriz errodaturiko film dotore bat delako. Nabarmentzekoak azkeneko 15 minutu zoragarriak —Pixar-en Up filmaren hasiera zoragarriaren pare jarriko nuke—. Nik defendatzen dudan zinema mota hortxe loratzen da. Alegia, hitzek ez dezatela (ia) inoiz, irudiek baino pisu gehiago izan. Izatekotan, laguntzeko balio dezatela, inoiz ez ordezkatzeko. Film osoa ildo beretik joan izan balitz eta gidoian oreka gehiago mantendu, 10 bat emango nioke. Tamalez, ez da horrela izan, eta horregatik ez zait urteko film onena iruditzen.
Gora Arrival! (Esan behar nuen, barkatu).