Heavy Metalaren sorburuaz

Atalak: musika

Asmamenak asko zor dio ezusteari. Eta istripuari. Eta ezbeharrari. Ondotxo daki hori Tony Iommi gitarra-jotzaile mitiko satanikoak. Heavy Metalaren nondik norakoan batu dituen ohoreak, rockaren historian hari eta haren taldeari (Black Sabbath) egin zaizkion aitortzak ez ziratekeen, hain zuzen ere, erdiak ere izanen, gaztetan eskuin eskuko bi hatzen puntak galdu izan ez balitu; bere jardun gustukoenerako elbarritzen zuen zoritxar horri aurre egitekotan, gitarrari heltzeko modu imajinaezinak, zirenak eta ez zirenak ere, probatu izan ez balitu.

Hamazazpi urte besterik ez zituen Iommik, eta azken eguna metal fabrikan, zatitzen ari zen xaflak mugimendu txar bat egitera behartu eta gillotinak eskuineko bi hatz luzeenen muturrak moztu zizkionean. Ezkerra edo mastari eskuinez heltzen dion gitarra-jotzailea izaki, bere gaueko ofizioari agur esan beharko ziola uste izan zuen bolada batez.

Etsiak ezin harturik, alderantzira jotzen saiatu zen lehendabizi. Asmatzen ez, ordea. Ezkerren moldera itzulita, sokak aldatzea otuko zitzaion gero, mastaren kontra gutxien hertsatu behar izaten diren sokak erabiltzea. Merkatuko finenak aukeratu zituen, banjoarenak.

Plastikozko zorro moduko batzuek osatuko zuten Iommiren esperimentua, hatz minduak lehertu behar ez izateko asmatutako txano moduko batzuek. Xaboi likidozko botilak hustu eta plastikoa urtuz taxututakoak izan ziren lehendabizikoak. Mediku baten laguntzaz perfekzionatu eta akoplatutakoak, hurrenak.

“Inork ez bezala saiatu behar izan nuen, etenik gabe jardun eta jardun –azalduko zuen Britainia Handiko Guitar Sound aldizkarian, 1982an argitaratutako elkarrizketa batean– ez nuen uste sekula lortuko nuenik”. Haatik, gogoz ekiteko motibazioa aurkitu zuen istripuaren osteko ahalegintze neketsu horretan: ustekabean, eta plastikozko protesiei esker, bestela baino soinu metalikoagoa lortzen zuen gitarra distortsionatzean.

Hots bortitzagoak bilatzen hasiko zen ondotik, garaiko anplifikadoreak ahalmenaren mugetaraino bortxatzen, hots birrintzaileak probatzen; eta, finean, Black Sabbath-ek hastapenetan eskaintzen zuen blues elektrikoa gainditzeko pausoak ematen.

Taldearen hirugarren diskoarekin batera (Master of Reality, 1971) helduko zen Iommiren ekarpenik ikusgarriena, gaur metal astunari eta infernuetako doinu ilunei lotutako kontzeptu asko bidean ipiniko zituena: gitarra E-tik C#-ra desafinatzea, edo, hatzen presioa xamurtze alde beti ere, sokak hiru tonu erdiz lasatzea.

Metalari dagokionez, Tony Iommi garai guztietako gitarra-jotzaile esanguratsuenaren podiumera goratu zuen Guitar World aldizkariak, 2004 urtean.

Alberto Irazuri,
Deabruak luzaroan gorde diezazula,
gitarra-jotzaile ezkerrei diezun debozioa.