Sabino Ormazabal: “Desobedientzia zibila oraina da, baina batez ere, etorkizuna”

Atalak: Borroka teknikak, Euskal Herria

Martin Luther King eskubide zibilen aldeko borrokan.

Desobedientzia zibilaz eta indarkeriarik gabeko borrokaz jardun dira Papeles de relaciones ecosociales y cambio global aldizkariaren 120. zenbakian Sabino Ormazabalekin. Elkarrizketa sakona eta interesgarria da, PDFan 11 orrialdekoa. Hainbat gai ukitu dituzte: Euskal Herriko desobedientziaren historia, borroka armatuaren eragina, Joxemi Zumalabe Fundazioa, 18/98 makrosumarioa, kartzela, Indarkeriarik gabeko 500 ekintza, historia kontatzeko beste modu bat liburua, Ziztadak dokumentala (hemen osorik ikusgai), Sufrimenduaren Mapa (osatugabea) liburua…

Erantzunetako bat ekarri nahi izan dut hona, desobedientzia zibilari buruzko eztabaidak protagonismoa hartu duen honetan, gaian sakontzeko lagunduko duelakoan. Elkarrizketa osoa hemen irakur daiteke. José Luis Fernández Casadevantek elkarrizketatu du Ormazabal.

“Legearen mugekin bakarrik funtzionatu izan bagenu, gizateria ez zen egungo egoerara iritsiko. Herritarren kopuru adierazgarri batek legalitatearen muga gainditu duenean gertatu izan dira jendartean aurrerakuntza asko. Baliteke ez izatea legalak aldaketa sozialerako ekimen asko, baina bai legitimo eta nahitaezkoak aurrera egiteko, gizartearen ongizatea bilatzen badute eta ez diruzalekeria pertsonala.

Sabino Ormazabal (Arg: Dani Blanco)

Argi dago, horrek arriskuak dakartza, sufrimendua, isuna, kolpeak, atxiloketak, espetxe zigor posibleak… edo zerbait okerragoa ere bai. Baina aldi berean jendea hezi eta erreferentziak sortzen ditu, jarraitzeko adibideak, erakarpen mimetikoa bultzatu, elkartasuna, ilusioa, errespetua, koherentzia… gainontzekoak interpelatzen ditu, konprometitu egiten du jendea. Ekimen batzuek beren helburuak lortzen dituzte edo hauen parte bat behintzat. Aldatzea ezinezko ziruditen egoerak moldatzen dira. Hala ere, desobedientzia zibila ez da panazea ere, eta badaude horren adibideak, Agadym Izikeko kanpamenduko esperientzia adibidez, Al Aaiunen, militar marokoarrek suntsitu egin zuten eta sarraskia eragin zuten herritar sahararrekin (hildakoak, desagertuak, torturak…).

SAT andaluziarreko jendeak (eta aurretik SOCekoak) urteak daramatza desobedientzia zibilaren bidea jorratzen eta beren ahotsa entzutea lortu dute INEMeko bulegoak, bankuak eta landu gabeko lur sailak okupatu dituzte, merkatalgune handietako elikagaiak sinbolikoki expropiatu dituzte Ecijan (Sevilla) eta Arcos de la Fronteran (Cadiz), gero ondoren beharra duen jendearen artean banatzeko, baita ekintza horiengatik autoinkulpazio mordoa bultzatuz ere. Behin eta berriz esaten dute, iraupen luzeko lasterketa batean murgilduta daude.

Prozesua bera gauzarik garrantzitsuena dela baloratzen badugu, bidea, erabilitako medioak, gatazkak jorratzeko modua eta bere humanizazioa, imajinazioa, konstantzia… desobedientzia zibilaren ekintza ez biolentoa pedagogia hutsa da. Berau asumitzen duenak ez ditu bidean galdu nahi ekintza egitera bultzatu duten printzipioak, ez ditu etorkizun mugagabe baterako utzi nahi. Ez ditu irainduta sentiarazten duten eta aldatu nahi lituzkeen balore eta metodo horiek imitatu nahi. Ardurak ere ez ditu delegatzen. Ekintza txikietatik eta eguneroko keinuetatik abia daiteke borroka, baina ekintza guztiak elkarrekin batzea da asmoa. Hori lortzen den egunean, iritzi publikoan atzera bueltarik ez duen birusa sartua izango da. Desobedientzia zibila oraina da, baina batez ere, etorkizuna”.

Esan bezala, elkarrizketa osoa arras interesgarria da eta hemen irakur daiteke, gaztelaniaz.