HEMEN LAN, BIZI ETA IKASI!

2015-04-27  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Prekarietate basatienera kondenatu nahi gaituzte. Edozein lan edonolako baldintzetan, langabezia edota atzerrira alde egin beharra da eskaintzen digutena. Hezkuntza eta etxebizitza eskubideak, aldiz, negozio bide bilakatu dituzte, gutxi batzuen pribilegio bilakatuz. Era duin batean lan, ikasi eta bizitzea amets bilakatu da eredu ustel honen baitan.

Hau ez da halabeharrezko egoera bat, partida galtzen ari garen seinale baizik. Noren aurka? Bada, morroi politiko zein hedabideen laguntzaz geroz eta gehiago aberasten ari den elite ekonomiko eta enpresarialaren aurka. Horrela ulertzen dira Kutxabanken pribatizazioa, amnistia fiskalak edota AHTa. Baita horrelako neurrien truk alderdiok jasotzen dituzten “donazio anonimoak” edota politikagintza uztean multinazionaletako administrazio kontseiluetan izaten dituzten karguak ere. Josu Jon Imaz adibide bikaina dugu: EAJ/PNV-ko presidente izatetik Repsoleko administrazio kontseilura.

Horri Euskal Herrian gure orain zein etorkizuna erabakitzeko dugun ezintasuna gehitu behar diogu. Guk dena erabaki nahi dugu, dena herritarron (eta ez gutxi batzuen!) nahi eta beharren arabera antolatzeko.

Inoren zain egoteke, iruzur honen aurrean planto egiteko garaia dugu gazteok. Aldarrikapena argia da: hemen lan, bizi eta ikasi nahi dugu, era duin batean eta eskubide ororen jabe! Horixe da, trabak traba, aste osoan zehar aldarrikatzen ari garena eta borrokaz lortuko duguna.

 ‘Beasaingo gazteok borrokan’ dinamika

Agian…

2015-04-19  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Idatzi egin nahi dut eta ez dakit nondik hasi. Agian mordaza legearekin atxilotuko naute, edo ez.  Agian ez dut ezer esango gaur egun planteatzen diren hezkuntza erreforma berriekin isiltzea erakutsiko bainaute eta gainera merkatura bideratu, hau da, gizarte kapitalista honetan murgilduko naiz, ohartu gabe gainera. Agian ezingo dut enpresa txikirik ireki TTIP hitzarmena dela eta, hondoratu egingo delakoan. Agian ezingo dut burua altxatu, klase sozialak geroz eta nabarmenagoak baitira. Agian euskaldun izate eta sentitze hutsagatik kartzelara joango naiz, eta zer esanik ez hau defendatzen badut. Agian leihotik jaurti beharko naiz etxea kenduko didatelakoan. Agian ez dut ama izateko aukerarik izango nire soldata kaxkarraren ondorioz ezingo baitut jaterik eman.. Agian kalean bizi beharko dut gazte izan eta lana ez aurkitzeagatik. Agian lanean ustelduko naiz ordu anitz sartu eta miseria hutsa jasotzeagatik. Agian istripu bat izango dut dispertsioari esker lagun edo senide bati bisitatzera joate hutsagatik. Agian ezingo dut betiko tabernan betiko jendearekin zerbait hartu eta une egoki bat igaro herriko tabernen auzia dela eta. Agian gizarte honetan integratzeko arazoak izango ditut zenbait pertsonen etika faltagatik. Agian ezingo dut nire nortasuna aurrera eraman jo edo iraindu egingo didatelakoan. Agian euskal preso bilakatuko naiz nire iritzia txioen bitartez azaltzeagatik. Agian eraman egingo naute nire herriko pertsonekiko elkartasuna adierazteagatik. Agian torturatu egingo naute “terrorismoa goraipatzea” leporatuta. Agian bizitzeko aukera mugatuko naute, banako gisa eskubideak urratzen dizkidatelako.

Idatzi egin nahi dut eta ez dakit nondik hasi. Agian etxean geratuko naiz, nire ipurdia eroso dagoelako. Agian ezartzen dizkidaten lan baldintza urriak onartuko ditut dirua lortu nahi dudalako. Agian ez dut presoen alde egingo atxilotuko nauten beldurrez. Agian ez naiz herriko tabernetara joango bertara bakarrik “abertzaleak” joaten baitira. Agian ez dut euskaraz hitz egingo denek erdaraz egiten dutelako. Agian nire gelan geratuko naiz ez bainaiz iraintzen nauten horiei aurre egiteko gai. Agian ez dut nire nortasuna azaleratuko, bat gehiago izatea errazagoa delako. Agian ez naiz kalera irtengo eta geure eskubideak ez ditut defendatuko, nahiz eta denei urratu niri urratzen ez dizkidaten bitartean ez baitut borrokatuko. Agian ez dut nire herriko pertsonekiko elkartasuna adieraziko eramango nautelakoan. Agian TTIP hitzarmenaren aurka ez dut borrokatuko, batzuen aberastasunak berdin didalako ni neu eroso nagoen bitartean. Agian…

Garbi dago gaur egungo gizartea ustelduta dagoela, alde batetik errepresioa eta diktadura ezartzen gaituzten horiengatik eta beste alde batetik beraien ipurdia begiratzen duten horiengatik. Erosotasuna edo zenbaitetan beldurra izaten delako ez gara kalera irten eta geure zein besteen eskubideak defenda eta aurrera eramaten. Gainera, zenbaitetan ez gara borrokaren iraultzan murgiltzen geure burua larri ikusten dugun arte. “Demokrazia” deritzon gizarte patriarkatu hau kapitalismoaren oinarri nabarmena da, batzuen aberastasuna eta askoen pobrezia dakarrena, gainera euskal herritar gisa esan beharra daukat euren estatu usteldu horri esker zapalduak baina gehiago gaudela. Harrigarria iruditzen zaidana da zenbait pertsonek ez dutela hori erortzeko bidea eraikitzen, ez direla kalera irteten oihu egiteko, ez direla bilera zein asanbladeta batzen, eta gainera zenbait ekintza egiten direnean aurpegi txarra ezartzen dute “barkatu baina zeuen burua zapaltzen ari zarete, etorkizunari begira lan inguruan eta euskal herritar gisa errepresioa onartzen ari zaretelako”. Bestalde, esan dezaket oso zaila dela zenbait pertsona zaharrei pentsamendua aldatzea eta gaur egungo gizartea azaltzea, beste garai batzuetan bizi izan direlako eta beraientzako aldaketa horien onarpen hutsa zaila bilakatzen delako, baina gazteak? Non daude gazteak? Lokaletan porroak erretzen, tabernetan kafea hartzen, lagunekin solasaldi sakonetan murgiltzen… horri guztiari kontzientzia deritzo. AUPA ZUEK! 

Sexuaren atzamarretan ezkutatuak.

2015-03-17  //  Ebidenteegia  //  Iruzkinik ez

Hitzen munduan murgilduta aurkitzen naizen horretan, oharkabean sexu hitza datorkit, tabutzat hartzen dugun hitz hori hain zuzen ere. Solasaldi batean sakonean barneratzen garenean ez gara hitz honen inguruan mintzatzen eta hala eginez gero zerbait txarra egiten ari garela uste izan ohi dugu, edo zenbaitetan lotsa geure gorputzaren jabe egiten da, larrua jotzea astakeri gisa hartzen dugulakoan.

Misterio ipuin batean murgilduta aurkitzen gara sexuaren inguruan, non ondoren ipuinaren atal bakoitza beste pertsona baten gorputzean irakurri eta ikasten ditugun, praktikoki noski, besteei irakasteko helburua jartzen badugu askok erotzat hartzen baikaituzte, sexuaz mintzatzea zaila bilakatuz.

Elkar adostutakoa bada eta ez pertsona batek behartua sexua ederra zein atsegina bilakatzen da. Plazerrean irauli, egunsentia gau egin arte elkar laztandu, ukitu, izarak busti, gorputz biluziak elkarren artean kolpatu, bi pertsonen edo gehiagoren artean bat egin, elkarren arteko arnasestuak… honek denak ondorio garbi bat duelarik: gozamena hain zuzen. Nori ez zaio gustatzen beste pertsonari plazera eman eta berak jasotzea? Besteen berotasuna zeure egitea, eta zeurea bestearena? Elkar ukituz ametsetara bidaiatzea? Bat eginez busti eta ezpainari hozka egitea?

Ezin dugu ahaztu sexua praktikatzen dugun bitartean benetan azaleratzen dela geure nortasuna, geure burua izaki aske bilakatuz, geure desirak, nahiak, ametsak… askatasun osoz irudikatuz. Gainera, ezin dezakegu alde batera utzi, sexuaren bitartez bizia sor dezakegula,ekintza naturala dela eta honengatik izango ez bazan geure buruaren existentzia ez zela emango.

Naturaltasunez hitz egiten dugula uste dugu, baina egia esan sexuaren atzamarretatik ezkutatzen gara, ohartu gabe benetan naturala dena larrua jotzea dela. Honen inguruko solasaldien bitartez ikasi eta irakatsi egin dezakegu, geure sexu bikotearekin sortutako errutinak alde batera utzi eta ekintza berriak dastatu, ezinbesteko bilakatzen den ekintza hau naturaltasun osoz hartuz.

Eta zu, solasteko prest al zaude?

Kolore bat, pauso bat.

2015-02-23  //  Indarra  //  Iruzkinik ez

                Etorkizuna irakurtzen dugunean kolore biziz janzten dugu, Euskal Herria herri aske gisa irudikatuz. Garbi dagoena da, gaur egun kolore grisarekin amaitzeko herritarrok ematen dugun pauso bakoitza erabakigarria bilakatzen dela, baina ez da nahikoa banako gisa borrokatzea, elkartasun zein elkarlanak ezinbesteko papera jokatzen dute.

                Neure buruarekin solasten jarraituz, galdera hau luzatzen diot: nola eman elkarlan eta elkartasuna zenbaitetan mugak ezarriak dauzkagunean? Urrats zaila bilakatzen da, guk geuk gizaki gisa mugak ezartzen dizkiogu bai geure buruari eta baita besteenari ere. Zenbaitetan herrian kokatzen diren zenbait taberna edo guneetara ez gara sartzen aurrean daukagun pareta erraldoia ez dugulako botatzen edo gu geu garelako hori besteei ezartzen diegunak. Honekin zer esan nahi dut? Gizakiak ezberdinak garela eta askotan ezberdintasun horiek elkarlan eta elkartasun hori bermatzeko aukera ezara bideratzen digutela, zenbait tokietan sartzeko beldurrarengatik (guk ezarritako muga), begiratzen gaituzten moduengatik (besteek ezarritako muga)… arrazoiak anitzak izan daitezke, ondorioztatu behar duguna da muga horiek ezarrita harremanak ez direla bultzatzen eta harremanak bultzatzen badira elkartasun eta elkarlana geure norabidea finkatu eta borroka ereiteko urria izan daitekeela.

                Hanka sartu ohi izaten dugu horrela jokatuz, herri baten alde borrokatzeko sentimendu ttipi bat edukitzea besterik ez baita behar, besteekin eduki izan ditzakegun ezberdintasunen muga gainditu egin behar da, pausoz pauso harri gogorrez eraikitako horma luzea eror dadin. Elkartasun eta elkarlanak hori eskatzen du, bat egitea, inongo lotsarik ez izatea, elkarren arteko laguntza, elkarren arteko borroka, elkarren arteko errespetua.

                Borrokatuz bidea eraiki nahi badugu elkarrekin harremantzen hasi beharra daukagu, elkar laguntza bermatu behar dugu eta aniztasuna aberastzat hartu. Hori lortu ezkero borroka indartsuagoa bilakatuko delakoan bainago. Etorkizuna kolorez margoztatzeko pauso bakoitza kolore ezberdin batez eman beharko dugu, kolore grisarekin amaituz, denentzako herria sortuz, helmugara iritsiz: askatasunera; elkarlan eta elkartasunaren ondorioz haziak loreak erein dezala.

Jende asko, pertsona gutxi.

2015-02-03  //  estereotipo unibertsalizatuak  //  Iruzkinik ez

Jarri al gara inoiz pentsatzen zeinen ohitura txarra dugun besteen bizitzetan sartzeko garaian? Tristea badirudi ere betidanik izan dugu ohitura hau.  Nik neuk, egia esan ez dut ohitura honen beharra ikusten, azken finean ezagutzen ez dugun pertsona baten bizitzan sartzeak ez baitit halako satisfaziorik ematen, guztiz kontrakoa, tristura besterik ez zait azaleratzen besteei zenbaiten bizitzetan sartzen entzuten dudan bakoitzean.

Denok bizi izan ditugu zenbait egoera non entzun izan dugun beste bati buruz hitz egiten, honek bere bizitzaz ideiarik eduki gabe, eta egoera horien aurrean zenbaitetan esan dugu geratzeko? Nahikoa dela? Oso erraza da besteei epaitzea, oso erraza besteen inguruko hitzak zikintzea, baina ondoren gutaz zerbait txarra esan dutela entzundakoan hasarratu egiten gara, barregarria benetan. Hausnartzen jarri eta gogoratzen dut bai nire amak txikitatik erakutsi izan didan esaldi hura,   “ez egin zuri gustatuko ez litzaizukeena egitea” , seguruenik gure ondorengoei erakutsiko dioguna eta guk gure bizitzetan aplikatu izan ez duguna.  Besteei behatzarekin seinalatu aurretik, jar gaitezen pentsatzen ea behatz hori garbia dugun, askotan ikusi dugunez, guk dugun jokatzeko modua besteari leporatu diogu ohartu gabe aurretik guk berdina egin dugula. Normalean, ez dugu ideiarik izaten besteen etxean gertatzen ari denaren inguruan, orduan zergatik sartu barrenera?

Gaur egungo gizartean tolerantzia eta errespetua aldarrikatzen badugu, lehenik eta behin geure buruarengandik hasi behar gara. Ezin dugu zerbait aldarrikatu guk geuk ere egiten ez badugu. Bestalde, zenbaitetan geure hitzak neurtzea ez da marka txarra izaten, azken finean hauen bitartez min asko egin baitezakegu. Errua ez du soilik hitz zikinak jaurti eta hain lasai geratzen denak, baizik  eta atzetik joan eta hitz horiek sinestu eta zabaltzen dituenak ere, ezin dezakegu etxe batean ostikoka sartu aurretik etxe horretako istorioa jakin barik eta gutxiago istorio hori geure irudimen magikoaren bidez asmatu, besteengan asmakizun horiek zaplazteko bat esan nahi dutelako.

Garbi dagoena da gaur egun mundu anitz batean bizi garela eta ezberdintasunak nabarmenak direla, baina horrek ez du esan nahi besteen etxeetan sartzeko eskubidea dugunik. Edertasuna, aberastasuna, generoa… edozer gauza izan baino lehen pertsonak gara. Arazoa ez dator ezberdintasunetatik mundu honetan jende asko eta pertsona gutxiegi aurkitzen direlako baizik.

Ez gara gizaki perfektuak, gainera zer da perfekzioa? Niretzako pertsonalki inperfekzioz osaturiko hura, baina honek ez gaitu eskubiderik kentzen ezta urratzen ere. Akatsak egiten ditugu, baita akatsez ikasi ere, eroriz altxatzen gara eta geure bidean zenbaitetan etetea ezinbesteko bilakatzen da hausnartu eta aurrera jarraitzeko pausoz pauso, gu gara, gizaki bakana, beste edozein pertsonaren ezberdin. Horregatik ezin dezakegu geure izateko eskubidea urratzen utzi, hitzez mintzen gaituzten haiei mendekua etorriko zaie, Berri Txarraken diska berriak esaten duen moduan “denbora baita poligrafo bakarra”.

“Mundua aldatzeko oinarrietatik hasi behar da”

2015-01-22  //  estereotipo unibertsalizatuak  //  Iruzkinik ez

“Haziak lorea ereiten du, jolasak haurra garatzen duen moduan”

Haurren jolasen inguruan pentsatzen jartzen naizen unean jostailuak etortzen zaizkit burura, nahiz eta zenbait jolasetan hauek behar ez izan. Ohartzen ez bagara ere helduok izugarrizko paper garrantzitsua jokatzen dugu bitartekari lana eginez eta hauek eskainiz. Jolasaren bitartez haurrek gozatzeaz gain, bere barnean dituen kezka, desira, nahiak, gaitasunak,etab. azaleratzen dituzte, bakoitzaren izatea, nortasuna alegia, aldi berean, haurra benetan haur izanen delarik.

Haur bakoitza bizi den etapa kontuan hartuz gero, jostailu batzuk edo beste ahalbidetu behar zaizkio, baina inon ez du jartzen neska edo mutil izateagatik hauei bermatu behar zaizkien jostailuak, nahiz eta guk inkontzienteki ezarri. Berdintasuna aldarrikatzen dugun gizarte honetan intoleranteak izaten txikitatik erakusten gaituzte, jostailu, arropa, etab. en bitartez. Ezberdintasunak nabariak dira, neskak arrosez, mutilak urdinez, neskak panpinekin, mutilek baloiarekin, eta zergatik erreprimitu panpina batekin jolastu nahi eta mutila den haurra? Jolasa haurraren garapena sustatzeko metodo gisa hartzen da, eta bertan haurrak bere benetako izatea erakusten badu, errepresioaren bitartez hau oztopatzen ari gara. Neska batek “mutilen jolasetan” deiturikoak jolasteak ez du esan nahi etorkizunean homosexuala edo “marimatxoa” izan behar denik, ezta gutxiago ere, hau pentsatuz gero intolerantziarantz bideratzen ari gara gure txikia eta berak ere ezberdintasunak egingo ditu etorkizunean, genero arteko ezberdintasunak. Orduan, jolasa haurraren oinarrizko ekintza bada eta izatezkoa badu, zergatik oztopatu?

Egia da haurra jolasaren bitartez etorkizunerako prestatzen dela bai, baina Freud psikoanalistak esaten zuenaren arabera, haurtzaroan bere benetako izatea erreprimituta izan dituzten pertsonek heldutasunean arazoak izan dituzte, horregatik ez zaie zenbait jolasetara jolastea mugatu behar, ez zaizkie estereotipoak ezarri behar, neska zein mutil, mutil zein neska haur izaten utzi behar zaie, bere osotasunean garatuz eta eskubide berberak txikitasunetik ezarriz.

Zenbaitetan itxura batez kezkatzen gara mutilak hau egin behar du, eta neskak beste hau, ohartu gabe barnekoa dela garrantzitsua, bakoitzaren nortasuna, neska edo mutil izan aurretik pertsonak garelako. Honek, txikitatik ezarri behar den baloretzat hartuz, errespetura bideratuko du haurra eta jolasaren bitartez aukera paregabea dugu horrelakoak erakusteko, eta ezberdintasunak alde batera uzteko, geure txikiekin unerik ederrenak partekatuz bere heziketan parte hartzen dugu, honen norabidea pertsona izatera zuzenduz, hau tolerantea izan dezan. Jolaserako une horiek bakoitzaren nortasunaren adierazpena izan beharko lukete, adierazpen askea, ez mugatua. Azken finean, Montessoriren hitzak etortzen zaizkit gogora: “Mundua aldatzeko oinarrietatik hasi behar da”, haurtzaroari erreferentzia eginez haurrak etapa honetan jasotzen duten guztia izango dira etorkizunean, nahiz eta bizitzak erakusten dien esperientziek ere izate horretan parte hartzen duten, horregatik, hauek ahalik eta aberatsenak izatea bultzatu behar dugu, haurrari bere izate askatasuna defendatzen eta besteena errespetatzen erakutsiz, ezberdintasunak naturaltasun osoz sortuz, inposiziorik gabe.

Ez dezagun ahaztu jolasa haurra bere osotasunean garatzeko dela, eta honek gozatzeko. Beraz, utz diezaiogun haurrari haur izaten, askatasunez bere nahia, desira, behar, gaitasun, kezka, etab. adierazi ditzan.

BIZI

2015-01-13  //  Bizitzako plazerak  //  Iruzkinik ez

Bizitzaren norabidea zehaztua dugun horretan…

Eroriz altxatzen gara eta altxatuz erori,

irakatsiz ikasten dugu eta ikasiz irakatsi,

beldurrez babesten gara eta babestuz beldurtu,

isiltasunez oihukatzen dugu eta oihuez isildu,

Bizitzaren norabidea zehaztua dugun horretan…

Oztopoak aurkituko ditugu salto batez gainditzen diren horietakoak, “atzera goaz aurrera ez bagoaz” oroitu eta betiere pausuak ematen hasi. Gelditu, hausnartu, jarraitu. Zu, zure burua maitatu, eta so ez egin. Sentitzen duzuna adierazteko orduan ez beldurtu eta zure burua indartu. Maite zaitez, maite ezazu. Sei segundo baino gehiago irauten dituen besarkadetan murgildu. Lagundu, elkartu, muxukatu, laztandu. Behar diren uneetan barkamena eskatu, itxaropena ez galdu eta nortasuna defendatu. Izan zaitez zu, gizaki bakana, gizaki ederra, gizaki duina. Mundua jan, erortzean altxatu, erotu eta borrokatu. Inor ez zapaldu eta zapaltzen ez utzi, harremanetatik ikasi eta gozatu, zuk bakarrik, zuk eta berak, berak eta zuk, zuk eta haiek, haiek eta zuk, neska, mutil, gazte, zahar… berdin du, baina gozatu.

Bizitzaren norabidea zehaztua dugun horretan….

Norabidearen une bakoitza BIZI!

MUGA

2015-01-04  //  Ebidenteegia  //  Iruzkinik ez

Pentsamenduekin solasaldi sakonean erori naiz, aniztasuna izan dut neure buruan murgilduta. Gizartea oroitu dut ondoren, aldi berean “muga” hitza etorri delarik nire burura. Zergatik lotu muga aniztasunarekin? “Galdera polita baina gogorra” eta solasaldian jarraitu dut.

Gaur egungo gizartea alderatuz gero, pentsatzen dugu modernoak garela eta aniztasuna guztiz onartzen dugula, baina ez, onarpena ez da soilik “onartzen dut” esan eta barre egin edota “nik ez dut horrelako seme-alabarik nahi” esatea, onarpena haratago doa. Tristea bada ere, ezberdintasunak mugak ezartzen ditu gizarte “moderno” honetan. Nik, argi eta garbi ikusi dut transexualitatearen kasuan. Hau trastorno genetiko bat delarik, sufritzen duen pertsonaren azalean jartzea besterik ez zait tokatzen. Lehenik eta behin zeure buruak onartu beharra dauka, eta nola onartu gizon jaio eta emakume edo emakume jaio edo gizon sentitzen zarela inork azaldu ez dizunean horrelako gertakariak badaudela? Edo gizarteak horrela jaio direnei mugak ezartzen dizkiela ikustean? Gorputzean izugarrizko beldurra azaleratzen da, zu bakarrik gizartearen aurka, nola egin?

Bizitza gutxinaka zimurtu egiten da, txikitasunean arazorik ez duzu ikusten, baina nerabezarora iristen zarenean zeure iragana oroitzen hasten zara: “benetan zoriontsu izan al naiz?” ondorio batera iritsiz, ezinezkoa da zoriontsu izatea ni neu ez naizenean izan. Ohera sartu eta kezkak eta dudak besterik ez dituzu zeure barnean aurkitzen, nola esan, zer gertatzen zait, zer prozesu igaro beharra daukat… eta okerrena ez da hori, onartuko al naute?

Tristea da eta hausnartzeko puntu garrantzitsua benetan pertsona batek nahi duena izateko eskubidea izanda, hainbeste kezka eta beldur edukitzea gizarteak ezartzen dituen mugengatik. Zenbaitetan horrelako pertsonei, irainez gain, txistua bota edota jotzera iritsi dira, pentsatu eta irudikatu, prozesu guztia onartzea gogorra bada nola sentitu daiteke pertsona bat berak nahi duena izateagatik onartzen ez dutenean? Pertsona zara eta animali edota objektu bezala ikusten zaituzte, puzzle baten antzera, benetan finkatzen ez den piezatzat.

 Prozesu guztia igaro ondoren, aipatzekoa da jendeak eta “normalak” diren horiek ezartzen dituzten etiketak, nola ez, animali, objektu hori ez da emakume edo gizon, baizik eta sexuz aldatu dena, transexuala dena, ez pertsona, ez, transexuala, bizi guztirako. Zeinen modernoak garen, eta zer-nolako tolerantzia daukagun. Eta bera zer? Zeini gustatzen zaio etiketa batekin bizitzea? Jendeak arraro begiratzen duela ikustea? Errespeturik berarengan ez dagoela ohartzea? Zuri? Gustatuko litzaizuke? Niri? Berari?

Hau guztia ez da soilik transexualen kasuetan ematen, hau aipatu dut nire gertukoena delako. Ez dugu ahaztu behar sexu aniztasuna nabarmena dela eta hori guztiaren gainetik pertsonak garela, bai zu, bai ni, bai bera, eta denok eskubide berdinak ditugula, itxurak eta aurre pentsamenduak albo batera uztea ezinbestekoa bilakatzen da benetan pertsona soil eta bakan bat onartzeko garaian, eta horretarako pertsona ezagutu behar da, bere izateko modua, eta ez kanpoko oskola ebaluatu. Arazoa ez da berak duena baizik eta gizarte honetan hainbeste jende artean pertsona soil bat aurkitzearen zailtasuna, intolerantzia eta muga, bakoitzak nahi duena izatearen muga, izateko askatasunaren muga, azken finean, bizitza bizitzeko eta honetaz gozatzeko muga.

Eta zuk, zer esanik ba al daukazu?

NIRE PREZIOA EZ DA DOAKOA

2014-12-27  //  Indarra  //  3 iruzkin

“Ezkutatzen naiz, nire etxeko lau pareten artean. Ezin dut, ezin dut gehiago. Gaur ere jipoitu nau, gaur ere nire burua saldua dut. Jada ez dut nire aurpegia ezagutzen, damu naiz, baina ezin dut ezer egin, hilko nau. Tristura dut arnas, baita bizitzeko nahia ere. Zulo honetatik atera nahi dut, nahiz eta argi ttipi bat urrunean ikusi, oztopoen gainetik iritsiko naiz, argi ttipia erraldoi bihurtu arte”

Ameslaria dirudi, lau pareta horiek sutan ikusi eta bera aske sentitzen denean, irudimena da, noski, irudimen desira. Hegan egin nahi du eta hegalak erabat zapalduak ditu, ezin du leihotik irten eta izaki aske bat izan, agian berriro ere astindua izango delakoaren susmoak ez baitio askatasunerantz bidea eraikitzen uzten.

Beldurra du bere errailetan, mehatxuek barnea atxiki eta ahula bilakatu dute, ez da gai irribarre soil bat ereiteko, malkoen isurketak dagoeneko bere aurpegia zanpatu baitute. Bere burua saldua du, astinduz, jipoiez betetzen duen gizonari, nahiz eta bera doakoa ez den. Hasierako egun eder horiek non gelditu ote diren galdetzen dio bere buruari, izar distiratsuenak ere argia galdu dutela ohartuz. Denboraren poderioz ilusio guztiak deuseztatu egin zaizkio, baita zikindu ere.

Irudimenaren hatzaparretan erori da berriro ere, amets ederra: askatasuna, mehatxurik gabe, jipoirik gabe, “denbora izango da hau guztiaren jabe, baita ametsen erantzule ere. Orain arteko denbora ere igaro da, eta egoerak okerrera egin du, mehatxuak, jipoiak etengabeak dira”. Ezinegona murgiltzen da bere gorputzean.

Murgilduta dagoen iluntasunean argi ttipi bat urrunean ikusten du, “nire arima hiltzear dago, eta ez, ez nago prest, indarra aterako dut, izaki aske bat bilakatu arte, nire prezioa ez da doakoa, eta lortuko dut, zergatik ez?” Itxaropenaren haize bolada albotik igaro zaio, hau hartu eta putz egitera bideratu da, ametsa amets hutsean gera ez dadin. Bere bidea zorionerantz abiatzeko lehen pausoa eman du.

“Oraindik hemen naiz, bizirik, pauso hura eman nuenetik nire arima bizitzaz estali da, aske naiz, eta zoriontsu, ez naute jipoitzen, ez dut mehatxurik jasaten, lau paretak erre ditut eta hegan egiten dut, emakumea naiz, baina jada ez nago zapaldua, jada zoriona dut arnas” 

argazkia: https://www.flickr.com/photos/imanolegido/6153609210/in/photostream/

GOZAMENAREN AZKEN GELTOKIRAINO

2014-12-20  //  Bizitzako plazerak  //  Iruzkinik ez

Bat- batean badator, “tok, tok” ate hotsa, maitasunak zeure etxeko atea kolpatu du, “orain ez dut irekiko” pentsatu baina konturatzerako barnean duzu. Ez zara ohartzen baina denbora pasatuz joan den heinean hau zeure barnean handitzen joan dela sentitzen duzu, beldurrak indarrez estaltzen zaitu, maitasunak berriz, menpeko hartu zaitu.

Zenbaitetan sentitu  izan dugu dena duzunaren sentsazio hura haizeak eramango duenaren beldurrean, zenbaitetan hitz goxoen beharra putz egin eta hitz lausotu bihurtu behar direlakoan, eta zenbaitetan muxu baten dardara beste ezpain batzuek eraman behar dituztelakoan. Maitasuna eta beldurra, beldurra eta maitasuna, zenbat eragin sentimendu gogor baten atzetik.

Begiradak gurutzatzean azaleratzen den irri leloa dut gogoan, eta nahigabe nik ere irri egiten dut, isilpean nuen sekretua agerian geratu da, eta bera ere ohartu da: nire ibaiak bere itsasora narama. Muxuka hasi, laztanekin jarraitu, xarmantasunean murgildu, zoriontasunaren gailurra ukituz, une hori amaitzeko gogorik ez, “denbora gera dadila”.

Bizitzaren erritmoa jarraituz berarekin soilik egin nahi dut dantza, biok bat eginez izango baikara ametsa betetzeko gai, “jarrai dezala melodiak”.

Beraren besartean aurkituz, babestua sentitu, begiak itxi eta beraren irribarrea oroitu, nahigabe ezpainari hozka egiten aurkitzen zara, eta ez duzu ulertzen berarekin ez zaudenean ere sentitzen duzu hori, barneko dardara, kilimak, tximeletak hitzez ezagutzen ditugun sentsazio paregabe horiek, “maitasunaren magiak, zeinen zapore gozoa duen”.

Pentsatzen jarri eta bizitzak inoiz banatuko gaituen beldurra azaleratzen da, une horiek galdu oteko diren beldur zara, mila zatitan puskatuko ote zaren…  “zurekin izan, zu gabe galdu”.

Trena hartua duzu gozamenerantz, beldurrak uxatuak egon arren, egon badaude, baina ezin duzu salto egin eta geratu, orain arte sentitu izan duzuna geratu, gainera, ez duzu nahi, barnean duzu eta geroz eta nabarmenagoa, geroz eta handiagoa bilakatu du berak “maitasun tren honek gozamenaren azken geltokiraino eraman nazala” pentsatu eta irri eginez ezpainean hozka egiten duzu, azken geltokiraino.

 “Eta zuk, sentitu izan al duzu inoiz horrelakorik?