Txapelaren altzoan bastoia daramaten horientzat

Atalak: Gaztekeriak

Amets Arzallus, Bertso Txapelketa Nagusiko txapelduna.

Gure aisian denbora gutxi pasatzen dugu zahar eta gazteok elkarren konpainian. Elkarrengandik ikasi dezakeguna ahantzita, urteak horma gero eta lodiago bat bailira handituz doaz bi belaunaldiren artean. Baina igandean batu ziren goia eta behea, batu ziren zaharra eta gaztea. Batu zituen Ametsen txapelaren altzoak, BECeko olatuaren kresalak, eskuak gorritu arteko txalo zaparradak eta nola ez, belarriak goxatzen zituzten euskal hiztun andanak.

Errima eta doinuen epeltasuna oholtzaren bi aldetan nabaritzen zen. Aiton-ilobek iturri beretik edaten zuten bertso egarria asetzeko, ama-alabek goizean egin berri zuten tortilla bokadiloa dastatzen zuten bitartean. Gazte koadrila handiak, egun pasa joandako andre-gizonekin txantxetan ikusten ziren kafetegiko ilaran apustuak egiten. Adinik gabeko konplizitatea olatuaren habiaduran iritsi zen BECera.

Baliteke batzuek Xalbador ikustea Hendaiarraren azalean berpiztua, txistuaren partez txaloak gogor jotzen zizkieten bitartean. Besteren batek Beñat izango zuen gogoko, adinaren hurbiltasunagatik edo. Agian egongo zen garai batean  Maialen oholtzan inolaz ere imajinatuko ez zuenik. Bertsogintzaren iragana eta etorkizuna zegoen armailetan eta oraina aldiz fokuen azpian.

Txapeldun bat baino gehiago zegoen igandeko finalean. Plastikozko eserlekuetan, komuneko jirarik egin gabe eta bastoia lurrean lagata, bertsoa jasotzeko zain. Alboko gazteekin txaloen erritmoa zuzen jarraituz, olatuaren txanda iristen zenean eskuak gora igoz. Tentsioa lainoetan eta bihotzak segundoko bi taupada egin arren, bihartik aurrera seme-alabei zainduko direla zin egin diete aiton-amon ugari. Eta gero nork esango dit ni beraiek baino gazteago naizela. Gaztetasuna ez da urtetan neurtzen. Barakaldon batu ziren euskal txapelen altzoa da bertsoak eta guk behar duguna. Igandean, zaharrak gaztetu eta gazteak zahartuta denok bihurtu ginen heldu.