ATZERA BEGIRA

2020-08-19  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Askotan horrela igarotzen dugu gure bizitza, burua biratu eta atzean utzi dugun ibilbidea erreparatuz, aurrean duguna hobea izango ote den edo okerrera joango denaren kezka sortaraziz, orain eta hemen bizitzen ari garena pentsatzeko txokoan bazterturik.

Atzera begira jartzen ari naizen horretan ni neu ohartzen naiz baditudala ibilbidean nirekin jarraitzen duten gauzatxoak, askatzea kostatzen zaizkiten horiek, barne gatazkak edo nire motxilaren zama bilakatu direnak, korapiloak. Bere lotura horretan irakaspen bat ematen digutenak, baina aldi berean askatzeko beharra oihukatzen dutenak. Eta askotan zeinen zaila egiten zaigun hauetan arreta jarri eta askatzea…

Bizitzaren motxila, korapiloz (barne gatazkez) betea aurkitzen den horretan, gutxinaka hustutzea zeinen garrantzizkoa den ere badatorkit burura eta ez da erraza min eman izan dizkiguten gauzak oroitu, landu eta aurrera pausoak ematea. Baina ez gara ohartzen, zenbaitetan begirada atzera botatzeak min ematen badigu ere, aurrera begira pausoak emateko ezibestekoa dela.

Etorkizuna izpide jartzean aldiz, atzeko guztiak duen eraginean pentsatzen dut, azken finean izandakoak eta bizitakoak aurretik dugun bide hori eraikiko baitu, bizipen berri, korapilo, une, irri, maitasun, harreman… berriekin bat eginez. Ohartuz, egunen batean atzerako begirada izango dela.

Eta orain eta hemen, orainaren inguruan hausnartzen jartzen naizen bakoitzean ohartzen naiz zenbat denbora igarotzen dugun atzeko eta aurreko lerro horri begira edo lerro horretan geldirik, aldaketarik gabe, garatu gabe, baina geratuta.

Beste alde batetik, ordea, zera datorkit burura, orainak biltzen dituela oraingo emozio eta sentipenak, gure esku dagoela gure buruarengan arreta jarri eta iraganean min eman digun horren lanketa eginez, etorkizuna eraikitzea. Gure esku dagoela, etorkizunean, atzera begirada botatzen dugun bakoitzean irribarre salatariz oroitzea.

Bizitza ez dela erraza denok dakigu gure neurrian, bakoitzaren bizipen eta historioekin bakoitzak izan duen, izaten ari den edo izango duen hori oso berezi eta pertsonal bilakatuz. Denok ez dugu gaitasun berdina iraganera begirada bota, orainean landu eta etorkizuna kolorez margotzeko, edota eroriz gero altxatzeko.

Nik, ikasi dut eta ikasten ari naiz, erortzen naizen bakoitzean altxatzen, ezin dudanean laguntza eskatzen, atzera begiratzean korapiloak askatzen eta nire etorkizuna eraikitzen. Eta denbora guzti horretan, ohartu naiz, gure ingurua, gureak (ez posesiboki) sentitzen ditugun pertsonak, gure klana, gure familia (nahiz eta odolekoa ez izan) zeinen garrantzizkoak diren.

Gaur ere zaintza harremana azaleratzen dut idatzi honetan, honek duen garrantzia izugarria baita niretzat. Ez dira bi hitz huts, bere baitan maitasuna, etika, enpatia, errespetua, onarpena, komunikazioa, laztanak, irriak, uneak, iragana, oraina, etorkizuna… biltzen dituzten bi hitz berezi eta oinarrizkoak dira, denbora igaroz doan horretan, funtsezkoak direnak.

Zaintza harremanik gabe ez dago ez iragan, ez orain, ez etorkizun xamur, ez goxorik. Ez dago arestian aipatutako baliorik, ez eta bizitzaren ibilbide koloretsurik. Etorkizunean atzera begira horretan ez baitzaigu irri salataririk azaleratuko ingurukoak eta gureak diren horiek gabe, orainak ez baitu zentzurik izango uneak sortu gabe, eta iraganaren zama are eta astunagao izango delako aurrera begira jartzen garen bakoitzean, orainean sorbalda bat ez badugu.

Beraz, zaindu dezagun/gaitzagun elkar, egin dezagun gure bizitza xamurragoa, maitasunetik zaintzara, zaintzatik irrietara, irrietatik goxotasunera, goxotasunetik koloreetara! Eta bizi dezagun oraina, burua biratu eta atzean utzi dugun ibilbidea erreparatzerakoan irri eder batez oroitu eta aurrekoa munduko barne indar guztiarekin hartzeko!

MAITE GAITUT!

NAHITAEZINA

2020-08-16  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Nahia nahikoa ez

gailentzean ezina,

(ekinez egina)

datorkigu ausart, adorez.

Nahia VS ezina, non kokatu bien arteko orekaren lerro fina?

Lotuta ezinaren kateez

jabetzen da nahia aldaketez.

Zer egin ezina bilakatzeko egina?

hautsi inposatu diguten doktrina

eta ekinez egin ezina!

Nahia bilakatuz gaindiezina,

ezinari esanez ez, errailak askatuz, indarrez,

eta ohartuz ez dagoela ezinik nahirik gabe!

Nahia VS ezina, non kokatu bien arteko orekaren lerro fina?

Gu geu gara bidea, ez dezagun ahaztu.

2020-08-02  //  Sailkatu gabea  //  2 iruzkin

Nire pentsamenduaren barnean murgiltzen naizen bakoitzean ohartzen naiz gizarteak esleitutako jarrera “egoki edo moralak” direla heldutasunarekin lotzen ditugunak, hau da, nire adina duen norbait ezkonduta badago, lan iraunkor batekin eta etxe batean emantzipatuta, bere bizitza bidaiatzen igarotzea erabaki duen nire adineko beste persona bat baino helduagoa da, adibidez.

Besteen akatsak epaitzeko orduan ere oso helduak sentitzen gara zenbaitetan, aurretik guk geuk egindakoak edota egiteko geratzen zaizkigunak kontuan izan gabe.

Niretzako ordea, persona bat ez da heldutzen gizarteak esleitzen/inposatzen dizkigun jarrera eta bizitzeko moduak barneratu eta hauek jarraitzen dituenean. Horretarako, nahiago baitut betirako haur izan.

Bizitza igarotzen doan honetan, eta 2020. urtean izaten ari garen urtea kontuan izanda, ohartu naiz zeinen garrantzizkoa den bakoitzak bere bizitza norberak nahi duen moduan eraikitzea eta honi ahalik eta zukurik hoberena ateratzea.

Nire ingurura begiratu eta ohartzen naiz gizarte mailan zenbat pertsona joaten diren lanera soldata baten truk atsegin ez duten lan bat egitera, zenbat pertsona dauden bikote harreman itxi batean murgilduta maitasuna amaitu denean edo inoiz egon ez denean (urte asko dira batera, beraz ez dut harremana moztuko), zenbat pertsona aurkitzen diren berriro jaioz gero, haurrik izango ez dutela esaten dutenak edota egunerokotasunean katamaloa jarri eta irri batekin ateratzen direnak barnea tristuraz betea dutenean…. Niri benetan, kezkagarria iruditzen zaidala.

Askotan entzun izan dut nire inguruan “baduzu adin bat parrandak uzteko” esaldia adibidez. Eta nire galdera zera da: ¿zergaitik utzi ederto pasatzen badut? Parrandaz parranda egoteak nerabezarotik ez irtetea esan nahi al du? Kirola egitean ere, “ez duzu ondorioetan pentsatzen”. Eta horrela jarduten dugu gizakiok, etengabe ondorioetan pentsatzen, etengabe esango duten horren inguruan bizitzen, gizartearen onarpenaren bila.

Asko dira beraien bizitzak gustora bizitzen ez dutenak, egiten duzula egiten duzula ere, epaituko zaituztenak. Asko, berriro jaio ezkero beste bizimodu bat aukeratuko luketenak, baina gaur egungoari ahalik eta zukurik handiena ateratzea beldurra ematen dienak, asko gizarte eta sistema honek inposatu dizkigun bizi ereduak benetan nahi duten hori zer den pentsatu gabe jarraitzen, edota are eta tristeago, hausnartuta ere, betetzen dituztenak. Eta, esleituta dugun hortatik at aurkitzen dena ez da pertsona heldu bat edo erotuta dago.

Ba nik zera esango dizuet, nahiago ditut eroak edo, helduak ez diren pertsonak, baina besteen tokian jartzen dakitenak, beraien burua ere zaintzen dakitenak, benetan nahi duten hori egiten dutenak, amesteko lorik egin behar ez dutenak, edota izate hutsarekin hegan egiten dutenak. Nahiz eta akatsak egin ardurak hartzen dakitenak eta aurpegia ematen dutenak. Beraien ingurua irriz eta balio etikoez janzten dituztenak, eta ridikuloa egiteko beldurrik ez dutenak. Nahiago ditut barkamena eskatzen dakitenak, eta beraien bizitzarekin eta oraindik garrantzitsuagoa, beraien buruarekin hain gustora dauden horiek, inor epaitzeko beharrik ez duten horiek, sentimendu eta emozioak ulertu eta gestionatzen dituztenak, eguneroko gauza txikiei garrantzia ematen dietenak…

Nahiago ditut benetazkoak direnak, arima biluztu eta beraien izanagatik magia egiten dutenak, gizarte rolen aurrean ausardia adierazten dutenak, eta batez ere beraien bizitzaren ibilbidea margotzeko koloreak hautatzeko gai direnak.

Nik ez dut heldua izan nahi, zahartzaroan atzera begiratu eta heldu izateaz damutu behar banaiz.

HARREMANAK

2020-04-07  //  Sailkatu gabea  //  7 iruzkin

Urteak. 26 urte (ditudanak) igaro dira harremanak nolakoak diren entzuten nijoanetik. Eta badakizue zer? Oso kuriosoa egiten zaidala kontatu eta inposatu nahi izan didaten hortatik oso urruti gelditzen dela harremanak ulertzeko dudan nire modua, gutxinaka, denboraren eta esperientzi anitzen poderioz deseraiki eta eraikitzen joan naizen modu hori.

Lehenik eta behin, harreman hitzari ematen diogun konnotazioaren inguruan hitz egitea gustatuko litzaidake, hau gaizki erabiltzen dugula iruditzen baitzait. Ziur nago hausnarketa honen izenburua irakurri duzuenean bikote harreman itxi (eta gainera heteroa) irudikatu duzuela zuen buruan. Hortxe, gizarte heteropatriarkalak inposatu izan digunaren lehen ondorioa: harremanak gaizki ulertzeaz gain, idealizatu egiten ditugu.

Harrigarria egiten zait, gizarte heteropatriarkalak guregan eragiten duen horren potentzia, harremanetaz hitz egiten dudanean lagunen artekoaz, famili artekoaz, lanean sortutakoaz, etab. ere ari naizelako. Inork irudikatu al ditu hauek?

Jarraitzeko, eraikitzen joanen garen harreman guzti hauek nolakoak izan behar diren erakusten digute.

Bikote harremanetan adibidez, maitasun erromantikoa hartzen da oinarritzat. Heteroa eta itxia izateaz gain, zer nolako jokabideak izan behar ditugun zehazten dizkigute, zure bikotea jeloskor jartzen bada, uneoro non zauden galdetzen badizu, zer jantzi behar duzun esaten badizu, etab. Maite zaituen seinale.

Lagun arteko harremanak, berriz, kuadrilan sortutakoak izan behar dira, hau da, txikitatik zoriz ikastolan elkartutako harreman inposatuak. Inoiz jarri al gara pentsatzen benetan bizitzak ikastolan jarri digun “lagun” talde horrekin bat egiten dugun? Konektatzen dugun? Gure zirkuloa osatzeko ezinbestekoak diren? Eta gainera, kuadrilak esaten duen hori egin behar dugu, bestela, “marjinatu” egiten zaituztelako.

Eta horrela, etengabe. Bizitzan zehar ditugun harreman guztiak daude gizarte honek ezarritako jokabide batzuen menpe.

Nik ordea, honen inguruko hausnarketa sakona egin izan dut eta egiten jarraitzen dut urteak aurrera dijoazten heinean, erakutsi didaten hori behin eta berriz erori zaidalako: 14-15 urterekin, kuadrila fusioaren mitoa erortzen zait. Urte batzuk aurrera, maitasun erromantikoarena: Maddi, printze urdinak ez dira existitzen, baina printzesa arrosak ere ez, gainera nahi duzuna eta nahi duzun moduan maite dezakezu, neskak ere (ordurarte inork erakutsi ez didana, gora gure hezkuntza sexual-afektiboa!). Lanean hasi eta hori ere behera joanen da, zergaitik egin behar diozu kasu zure nagusiari arrazoirik ez badu, adibidez?

Honekin guztiarekin esan nahi dudana zera da, urteen poderioz benetako harremanak zer diren ohartu naizela, zaintza harremanean oinarrituak eta guk geuk aukeratu ditugun horiek, alegia. Errespetuan eta elkarrenganako ulermenean oinarritzen direnak, bizitzak eta zaintza erdigunean kokatu eta enpatia abiapuntu bezala hartzen dutenak, nahiz eta beste pertsona batekin harreman bat izan elkarrekiko sortutako harremana zalantzan jartzen ez dutenak, hau da, konfiantzaz janzten direnak, eta batez ere, elkarrekiko sortako hori maitasunetik zaintzen direnak, barnetik, barnera eraginez.

Harremanak natural eta sanoak izan behar direlako bizitzako edozein alorrean, eta ez inposatu eta gidatuak. Barnetik sortzen direlako, elkarrekiko sortzen den lotura berezi hortatik. Ez gara harremanekin jaiotzen, eraiki egiten ditugu. Eta, ezinbestekoa da guretzako kaltegarriak diren harreman kutsakor horiek albo batera uzten jakitea, ez badugu bat egiten ez delako ezer pasatzen, pertsonak anitzak garelako eta aniztasun horretan mundu guztiarekin bat ezin dugulako egin.

Eta, ditugun harreman berezi horien zaintza ezinbestekoa da, konfinatuta gauden honetan, zenbat besarkada botatzen ditugu faltan? Hau bukatzean ez gelditu besarkadak eman gabe, ez eta maitasun hitzak esan gabe. Zaindu ezazu inguruan duzun hori, benetan aberatsa dena hori delako: elkarrekiko lotura eta maitasuna.

KORONABIRUSA

2020-03-12  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Koronabirusa.

Azken hilabete honetan kaleetan, etxeetan, koadrilan, lanean… gure bizitzako esparru guztietara zabaldu den birusa.

Nahiz eta fisikoki askok eta askok oraindik behintzat izan ez dugun, birusa zabaldu da, ahoetan, beldurretan eta gure bizitzekin normaltasunez aurrera jarraitzeko oztopoetan. Supermerkatu eta kaleak hutsik, ahoko tapakiak agortuta, hedabideetan beste gairik ez…

Niri pertsonalki, gustatuko litzaidake honek sortu duen alarma sozial guztia erailketa matxistek, Zaldibarreko kasuak, errefusatuen egoerak, zabortegiak, EAEn hil diren langileen zenbatekoak, ebolak, Yemengo gerrak, goseteak… ere sortzea. Baina ez, gure erosotasuna deseroso bilakatzen ez duten gaiek ez gaituzte interesatzen.

Ez diot koronabirusari garrantzirik kendu nahi. Garbi dago bizitzak eraman dituela aurretik eta honekin ezin dela jokatu. Baina esan beharra daukat, ez dudala partekatzen hedabideek sortu nahi izan duten guztia…

Geroz eta gizarte indibidualistagoa dugula iruditzen zait, eta koronabirusarekin garbi dago: gure ingurua eta gure buruak babesteko ahoko tapakiak eskuratzen ditugu benetan behar duten horiei ezer gabe utziz. Supermerkatutako jana,  edari, baliabide guztiekin amaitzen dugu aldamenekoak behar duena kontuan izan gabe, medikuarenera joaten gara gure beldurraren gestioa ez dakigulako egiten (benetan gaixo dauden horiei denbora eta osasun baliabideak kenduz), etab.

Niri pertsonalki, astakeri bat iruditzen zait hedabideek sortu duten guzti hau, bai eta honi aurre egiteko gizarteak hartu duen jarrera ere, eta benetan esaten dizuet, bihotz bihotzez, birus honi aurre egiteko hartzen ari garen neurri eta jartzen ari garen indar guzti hori arestian aipatu ditudan gai guzti horietan hartu eta jartzea gustatuko litzaidakeela.

Amaitzeko, esan, benetan sentitzen dudala gaixotasun honengatik senitarteko bat galdu duten horiengatik, edota birus hau BENETAN borrokatzen ari diren horiengatik. Momentuz horrelakorik bizitzen ez garenok, lasai hartu dezagun eta ahal den guztia egin dezagun pertsona hauei laguntzeko, eta kontuan izan konponbidea ez dela osasun instituzio guztiak pertsonez betetzea (ez behintzat katarro bat baduzu). Eta nire miresmen guztia egunero egunero lanean ari diren osasun zerbitzuko langile guztiei! Mila esker egiten ari zareten lanarengatik!

Hitz gutxiago eta jarrera gehiago.

2020-01-14  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Sarritan elkartzen naiz gizonezkoak diren lagunekin (gizon hegemonikoaz ari naiz), gure solasaldiak feminismoaz busti izan direlarik. Eta sarritan, esan izan didate feministak direla eta “gure borrokaren” alde aurkitzen direla. Interesgarria oso. Badakizue zergatik, ezta? Ondoren, ez dutelako ezer egiten.

Ideia honek niri kontraesan asko sortarazi dizkit. Lehenik, nire buruari, feminismoa gure borroka (emakumeona, alegia) soilik den galdetzera iritsi naiz, eta bigarrenik, zein rol jokatzen dute gizonezkoek guzti honen barnean? Zein da beraien papera?

Nik, pertsonalki badut ideia bat guzti honen inguruan (agian astakeri bat iruditzen zaizuena). Hasteko, esan beharra daukat feminismoa (nik behintzat) gizarteak (orokorrean) bizimodu gisa hartu beharreko korrontetzat dudala nik, beraz gizonezkoek ere praktikan jarri behar dutela. Baina ez emakumeon espazioetan sartu eta bertan parte hartzen, beraiek duten paperaren inguruan hausnartzen baizik.

Eta… zer esan nahi dut honekin?

Gizonezkoak beraientzako espazioak sortu behar dituztela, non sartu izan dizkiguten rol eta egitura maskulino “testosteroniko” guzti horiek desegituratu behar diren. Niri, pertsonalki , ez dit balio borroka feministarekin bat egiten duen gizonezko bat, berak, emakumearengan duen botere-harremanaren inguruan zalantzarik ez badu, bere jarrera zein roletan (gizarteak hainbeste sartu dizkigun horiek) arretarik jartzen ez badu, hitz egiteko moduak kontrolpean ez baditu edota lagun erasotzaileari gelditzen ez badio. Ez. Ez dit balio esatea feminista naiz ondoren ezer egiten ez dudanean.

Bestalde, esan beharra daukat hainbat gizon elkartzen direnean, hau da, gizon talde bat dagoenean, bertako jarrerak aztertzea ere komeni dela, testosterona mailak bat-batean hegan egiten duela ematen duelako (hitz itsusiak, barreak, oihuak, tontakeriak… ), eta askotan, emakumeon aurrean. Zer esana ematen du, ezta?

Kikiltzen diren gizonezkoak ere ez didate balio. Hau da, beraien lagun erasotzailearen aurrean isiltzen diren horiek, laguna denez ez dugu ikusten edo ez dugu ikusi nahi jarrera txarrak dituela eta erasotzaile bat dela. Nazka. Benetan, nazka asko.

Bada garaia zuen espazioak sortu eta honen guztiaren inguruan duzuen paperaren inguruan hausnartzen hasteko, zuentzako espazio eraikitzaileak sortzeko, eta ez, testosteronaz beterikoak (horiek badituzue, eta gutxiago izango balira askoz hobeto gizarte osoarentzat). Espazio eraikitzaileaz ari naizenean egitura maskulino-testosteroniko guzti horiek desegituratzeko espazioak martxan jartzeaz ari naiz. Eredu izan eta erantzukizun bat hartzeko espazioak sortzeaz, alegia.

Hitz gutxiago, eta jarrera gehiago, mesedez.

SEXUALITATE IRAULTZAILEA

2019-11-19  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Txortan egitea, aluak zabaltzea, berotasunaz gozatzea, orgasmoetara iristea, laztanak, zurrupadak, gorputzak ukitzea, jolastea, elkarrekin/bakarrik berotzea, masturbatzea… sexualitatea modu askean bizitzea ere politika egitea delako.

Gizarte aske bat ikusten dugun honetan oraindik sexualitateaz hitz egitea, honetaz gozatzea eta hau askatasunez bizitzea tabutzat jotzen dugu, eta sexualitatea bizitzeko dugun modua ere politika egitea da, gure gorputzen askapenarekin, orgasmoekin. Aske, errebelde, gizarteak ezartzen dizkigun molde guztiak hautsiz.

Emakume garen/naizen unetik, hankak eta aluak itxita edukitzea erakutsi didate, zabalduz gero gizartearen eta batez ere, gizonezkoetan honek suposatzen duten eragin negatiboak behin eta berriz gogorarazi eta ohartaraziz.

Zenbatetan entzun dugu emakume errazaren esanahia? Edozein modutara hankak zabaltzen dituen emakumea emagaldu bat dela? Gizonezkoei ez zaizkiela hori egiten duten emakumeak gustatzen?

Gizarteak esleitu dizkigun jarduteko “etika moral” horien barruan kokatzen dira aurretik bota ditudan inposaketa guztiak, emakumea ezin delako aske bizi, ezin delako errebelde izan, ezin dituelako hankak eta aluak zabaldu.

Eta zergaitik itxi behar ditut nik hankak aluan berotasuna sentitu eta orgasmora iristeko gogoa badut? Zergaitik ez dut besteen/nire gorputza ukitu, muxukatu, laztandu, dastatu, masturbatu, zurrupatu… behar horrek guztiak plazera eragiten badit? Zergaitik ez ditut orgasmoak gozatu eta borrokatu behar? Gaizki ikusia dagoelako? Gizonezkoei gustatzen ez zaielako?

Ezta pentsatu ere!

Gizarteak, denbora gorputzen alde ematen duten pertsona gehiago behar ditu, hanka artean dugunaren inguruan arreta jartzen duten horietakoak, bai eta gorputzak plazera sentitzeko atal bakoitzari garrantzia ematen dietenak. Honek guztiak, norberaren eta besteen buruak gehiago ezagutzera bideratzen gaituelako, harreman zaintza bultzatzen duelako, baita gorputzekiko errespetua garatu ere, modu naturalean, sentituz, gozatuz, askatuz.

Goazen gorputzak tabuaren aurrean biluztera, braillez azalak irakurtzera, sexualitateak biltzen dituen modu guztiak askatu eta gozatzera. Inposatu diguten horren aurrean, biluztu, sentitu, laztandu, masturbatu, gaitezen, iraultza eginez, tabuekin hautsiz eta hankak eta aluak zabalduz. Ikus dezagun dena sakontasunetik, gorputzen ulermenetik, azaletik, barneak eskatzen digun horretatik, eta ez dezagun utzi geure gorputzak estaltzen dituzten eskuek geure arimak estal ditzan.

Iraganeko beldurrak etorkizuna mugatzean…

2019-09-24  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Bizitzan topatzen ditugun erronka, bide, pertsona berriek beldurrak sortarazten dizkigute geure barnean aurretik izan ditugun esperientziek min eman digutelako edo besterik gabe aldaketek izutzen gaituztelako.

Horrelako egoera berri baten aurrean aurkitzen garen bakoitzean pentsamendu negatiboa izan ohi dugula ohartu naiz, iraganean izan ditugun bizipenek etorkizunean izango ditugun horiek bizitzera mugatzea eragiten digutelako. Lehenago gertatu zaigun horrek sentimendu negatiboak pairatzera eraman izan gaituenean gertatzen da hau, esperientzi txar horretan jartzen dugulako begirada eta honek berriro berdina gertatzearen arriskua ikustea bultzatzen gaituelako eta berriro ere gaizki pasatzearen beldurra areagotzen delako.

Iraganak sorrarazi dizkigun beldurrak, etorkizunak suertatzen dizkigun ilusio berrien arteko talka.

Harrigarria egiten zait gure burua baldintzatzeko dugun gaitasunak zer-nolako indarra izan dezakeen, azken finean, bizitzak eramaten gaituen bidegurutzeetan topatzen ditugun bide eta aukera berri guztiak arrazoi bat dutelako atzetik, irakaspenetik hasita, egoera ahaztezinak bizitzera artekoak, alegia.

Parean suertatzen zaizkigun aukera edo erronka berri horiek gogo eta ilusioz hartu beharko genituzkeela pentsatzen duen horietakoa naiz, modu positiboan. Alde batetik, ibilbide hori oinez eta aspertuta egin partez, saltoka eta alaitasunez egingo genukelako, eta bestetik, ezin dugulako gure etorkizuna iraganaren itzal bilakatu, horrek mugatu eta baldintzatu egingo gaituelako.

Pausoak emate horretan, beti hitz egiten dugu zoriontasunaz, hau, jomuga bezala jarriz eta hori izaten da askotan itsutzen gaituena, buruan izateak orainean gertatzen ari den hori ahaztera eramaten baikaitu, une bakoitzari ahalik eta zuku hoberena atera ordez, denbora igarotzen utziz.

Eta esaidazu, nola berreskuratzen den bere horretan igarotzen uzten duzun denbora…

BESTERIK EZ.

2019-08-11  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkin bat

Orain arte egin dudan bizitzaren ibilbidean zenbat erronka gainditu ditudan, zenbat pertsona utzi ditudan eta zenbat gehitu zaizkidan ibilbidea nire eskutik egiteko datorkit oraingoan gogora.

Urteak aurrera egiten dutenean atzera begiratzea ez da erraza izaten, batez ere motxilaren zama pisutxua izan denean. Ohartzen gara zeinen garrantzizkoak diren igarotako egoerak aurrera pausoak emateko garaian noranzkoa zehazten dutenak izango direlako, eta horren arabera beste behin estroputz egin, izugarrizko saltoa eman edo gauden toki horretan geratuko gara. So eginez, hausnartuz.

Edozein gertaera ona edo txarra izan guretzako ikasketa bat dela ohartu naiz denbora gutzi honetan, gure helburuak lortzeko lehen pausoak izanik.

Askotan, gertatzen zaizkigun gauza/pasarte txar guzti horiek eragiten diguten zama negatibo horrekin geratzeko ohitura izanen dugu. Ezin dezaket ukatu hauek ere garrantzizkoak ez direnik, hauek guztiak gabe oraintxe ni naizena izango ez nintzatekelako. Baina, ezin dugu hauetan gelditu. Ezin dugu gertaera txar baten ostean bidegurutzearen noraezean so egin, ezinezkorik ez dagoelako eta barne indarra atera beharra daukagulako oinez, korrika, saltoka edo batzuetan arrastaka aurrera pausoak ematen jarraitzeko.

Bizitzak ezartzen dizkigun erronka gisa ulertzen ditut nik, geure buruak egoera ezberdinen aurrean ezagutzeko eta geure barnearen ha(e)zkuntza bermatzeko, erori gabe ez baitugu altxatzen ikasiko.

Bestalde, pasarte ederrak uzten dizkigu honek ere, oroitzapen xamur, goxo, dibertigarri, maitakorrak utziz gure baitan. Eta, ez al da ederra denboran atzera egin eta laztan bat sentitzea? Irribarreak partekatzen jarraitzea? Uneetara bueltatzea? Barneak mugitzen dizkigutenen lurrikara emozionala pairatzea?

Gainditutako erronkak, gainditzeko dauzkagunak, gainditu gabeak, idazteko ditugun kapitulo berriak sentsazio gazi-gozoez osatuak, aurrera emateko pausoak, atzera bueltatzeko arrazoiak, geldiuneak, galdu ditugun pertsonak, irabazi ditugunak, inoiz joango ez direnak, fisikoki ez daudenak baina daudenak, emozioak, sentipenak, irriak, negarrak… zer izango litzateke bizitza hauek gabe?

… orri zuriz beteriko azalik gabeko liburu huts bat. Besterik ez.

ERASORIK EZ, ERANTZUNIK GABE.

2019-07-22  //  Sailkatu gabea  //  Iruzkinik ez

Izana, geure bizitzetan egunero ematen den ezina bilakatu da, emakume izate hutsagatik zirenak, garenak eta izango direnak behin eta berriz erasotuak garen horretan.

Begietako disdira ere kenduko digute gizarteak errespetuzko eta parekideak diren begiradak izaten ez baditu, malkoak itsaso bihurtu arte.

Erailduak, bortxatuak, irainak, gaitzespenak, orbainak, ubeldurak isilik aurkitzen dira, idazterakoan hitzak ezabatzen dizkigutelak, orriak orri izaten jarraituz, historiorik gabe, kontakizunik gabe… zuri.

Dagoeneko, ahotsa ere zimeldu zaigu, oihu egiten dugun bakoitzean gutariko bat iraindua, bortxatua, eraildua izan delako.

Amets gaiztoak egunero pairatzen ditugunean ohiko bilakatu eta malkoen hezetasuna pairatzen dute, hutsik, zer esanik gabe.

Zer eta nola esan behar dugu jada? Nazkatuta gaudela, amorruz gainezka dugula bihotza, gutako bat ukitzeak denak ukitzea esan nahi duela, nekatuta gaudela jada.

Ekintza. Hori da erantzuna. Ekintza, ekintza eta ekintza.

Ekintza, bizitzen ditugun amets gaizto guzti horiek gizonezko erasotzaile, bortxatzaile eta hiltzaileenak bilakatu artekoa.

Ekintza, amets gaizto guzti horiek amets goxo, gozo eta iraultzaile bilakatu artekoa.

Ni ere biktima naizelako.

ERASORIK EZ, ERANTZUNIK GABE. 

Uztailaren 24ean kontzentrazio deialdia Beasaingo Zubimuzu plazan, arratsaldeko 19:30etan.