Europako ezkerraren txaloez gain laguntza behar du orain Syrizak

Atalak: Ekonomia, Gizartea, Grezia

Eurotaldea argazkirako bildurik apirilaren 24an Rigan. (Argazkia: Valda Kalnin/EPA)

Ez gaitezen endredatu Yanis Varufakisen inguruko informazio arroxarekin. Ez dakigu zergatik eta zertarako kendu dion Alexis Tsiprasek Troikarekiko negoziaketen protagonismo publikoa, zein arrazoi pertsonal, taktiko edo estrategiko dauden… eta zein norabidetan. Greziaren arazoa ez da Varufakis eta ez da izanen hura bakanago azaltzea teleberrietan. Lerroon ondoko argazkiak azaltzen du greziarren arazoa.

Bakar-bakarrik Europako gobernu guztien eta indar gehienen kontra, horrela ikusten da borrokan Atenasko gobernu ezkertiarra Grezia harrapatu duen zepoaren erdian bizirauteko arnasa bila. Orain maiatzaren 12a aipatzen diote hil ala biziko data erabakiortzat, 774 milioi euro itzuli behar dizkiolako Nazioarteko Diru Funtsari, ekainean 1.500 milioi gehiago, eta udako hilabeteetan Europako Banku Zentralari beste 6.500… Eta astero dago Europako goi aginteren bat ultimatuma oihukatzen zezen heleniar odolduari, ez badira denak batean, ostiralean ministro guztiak bezala Rigan aho batez: “Traga ezak edo akabatu hadi!”.

De Guindos eta Varufakis joan den ostiralean Rigan. (Argazkia: Europar Batasuna)

Zenbat eta ahulagoa ministroa, orduan eta lotsagabeagoa zaurituarekin. Herrialde baltikoak, Eslovakia, Troikaren botika hartu ondoren akituta dauden herri preso hartuen buruzagi morroiak… eta Espainiako De Guindos, terratenientearen gerizpean harroturiko maizterra, txikia gehien jipoitzen nabarmendu nahi duten siervoetakoa. Bitartean oligarkia −nori bururatu zitzaion aberatsei merkatuak deitzea?− elkarren artean apustuka ari dira, greziarrek A plana irentsiko dutela, edo Grezia eurotik kanpora doala zuzenean, edo barruan geratu eta kiebra paktatua lortuko dela, edo greziarrek corralitoa gainean dutela…

Ataka gaitzetik ateratzen asmatzea heroizitatea lukete Tsiprasek eta Varufakisek, ataka gaitzean gobernua bizirik atxikitzea bera aski meritu badute. Errusiarekin eta Txinarekin bilatu irtenbide batzuk, Troika disfrazatuarekin negoziatzen jarraitu, Greziako administrazio guztietako sos guztiak (udalenak, eskualdeenak, denak) zentralizatu likidezia eskuratzeko horrekin etxeko askorekin haserretuz. Biziraun… eta bakarrik.

Europako ezkerrak, izen hori oraindik beretzat daukanak, txalotu zuen Syrizaren garaipena. Ezker horretatik ikusten dira greziarrei  laguntzeko ahalegin batzuk, Euskal Herrian Eric Toussaintek aurkeztu duen zorraren auditoria egiteko laguntza bezala. Izan dira agerraldi batzuk ere. Baina ez asko gehiago. Espektakuluaren paradigmak funtzionatzen du honetan ere, protagonistak edan dezala kaliza osorik eta ingurutik haren aldekoek txalo egingo dugu, aldi berean kritikatzeaz gain juzgatuko dugularik ea borreroen mende gure laguna bikain, ondo, erdipurdi, kaxkar edo deputapena ari den atxikitzen.

Oker ari dira Europako ezkerrak −politikoak bezala sindikalak eta sozialak− Greziari gertatuko zaionaren prozesuan ikusle geratzea erabaki badute. “Greziak itxaropena ekarri du Europara” aldarrikatu zutenek, kalkulatu bezate zer gertatuko zaien baldin eta kapitalak Syrizaren gobernua zepoan ito eta Greziaren itxaropena hondoratzea lortzen badu.