Onddo bizi garela

Atalak: Ekonomia, Gizartea

Azaroaren 30eko greba feminista orokorraren inguruko agerraldia Hernanin. Argazkia: LAB

Urriaren 25ean eta abenduaren 19an 150.000 langile publiko grebara deitu dituzte LAB, ELA, CCOO, Steilas, Satse eta ESK sindikatuek Araba, Bizkaia eta Gipuzkoan. Ez dira greba bakarrak izango: EHUko irakasle eta ikertzaileak urriaren 11n; Hezkuntza Bereziko irakasleak, sukaldariak eta garbitzaileak urriaren 24an… Eta azaroaren 30ean zaintza publiko-komunitarioaren aldeko greba feminista orokorra Euskal Herri osoan. Udazken beroa dator.

Deialdi horien aurrean Eusko Jaurlaritzako ordezkariek izandako erreakzioak berriz harritu gaitu, ohituta behar genukeen arren. Iñigo Urkulluk “irudi katastrofista” islatu nahi izatea egotzi die. Jokin Bildarratzek, berriz, hezkuntza publikoan “propina” bat gehitzea –greba egun bat gehiago deitzeagatik–. Eta Pedro Azpiazu Ekonomia sailburuak euskal irrati publikoan esandakoak ere nabarmendu daitezke. Kezkatuta agertu zen sailburua, grebak “egun batean bai eta bestean ere bai sortzen direlako”. Bere ustetan, grebara “ailegatu” aurretik gauza gehiago egin daitezke. Eta greba horien intentzionalitateaz ere zalantzak agertu zituen, “denak batera” sektore publiko ezberdinetan deitu direla eta “zeozer” badagoela atzean.

Ez dira hitz hutsalak, greba desakreditatzeko ondo neurtuak dirudite behintzat. Greba, saihestu beharreko muturreko neurri bat. Greba, askoren arteko konspirazioa bat. Greba, sindikatuen kapritxo bat, onddoak pagadietan bezala ateratzen direnak auskalo zergatik. “Nik uste gure herrian nahiko ondo bizi garela”, dio Azpiazuk gorbatari zimurrik atera gabe.

Sindikatu eta eragileek aurretik erantzun diete horiei guztiei, deialdietan bertan emandako hainbat daturekin: langile publikoen erosteko ahalmena %20 jaitsi da; lan-kargak handitu dira; ordezkapen falta izugarria dago; sektore feminizatuetan dagoen soldata arrakala %25ekoa da; etxeko langile egoiliarren lautik batek ez du kontraturik… Eta lan-baldintza eskas horiek zerbitzu publikoen kalitatean zuzen-zuzenean eragiten dute. Denok ikusi dugu irakasleen artean dagoen behin-behinekotasunak zer nolako ondorioak dituen hezkuntzan; Osakidetzako itxaron-zerrendak norainokoak diren badakigu; eta uda honetan herri askotan pediatra gabe egon direla jakin dugu berrikitan.

Baina sektore publikoaren “narriadura” –sindikatuek hitz hori erabili dute– disimuluan eta isilpean dator askotan, datu makroekonomiko onek estalita. Horregatik ausartzen da zenbait agintari esatera ez dagoela arrazoirik oasi honen gerizpean grebak hain erraz “sortzeko”. Orbel artean onddo bizi garela alegia.