Urdiaingoak

Atalak: Sailkatu gabea

Aspaldi Gaur8 aldizkarian agertu zen Urdiaingo zenbait euskaldunei buruzko erreportajea.
Aspaldi ere banuen gogoa blogeratzeko han esandako batzuk, baina gauza
bategatik edo bestegatik, orain arte ez dut hartu astirik lan hori
egiteko. Oraingoan bai. Ea zer diote urdiaindarrek.

Elvira Goikoetxea, 82 urte.

“Urteak dira lotsarik ez dudala. Askotan txarki pentsatu izan dut, ‘eta
nire umeei euskara batere ez badiet erakusten?’. Guri burla asko egin
izan digute eta horregatik pentsatu izan dut, nire umeek berdina ez
pasatzeko. Orain ez dut horrela pentsatzen. Eskerrak erakutsi niela!”

Luzio Zubiria, 90 urte.

“Soldadu joan ginenean, erdaraz jakin ez eta nahiko lan izan genuen.
Horregatik ez nion euskarari batere kariñorik. Hain gaizki pasatu nuen
euskara beste hizkuntzarik ez nekielako!”

“Gero, Altsasun, burla eta barre gure kontura. Olaztiarrak ere tentagarriak ziren eta burla egiten ziguten”

“Euskarak segituko du, maite dugu-eta. Euskarazko telebista gustatzen
zait, eta ulertzen dut. Gu gaizki ibiltzen gara leitzeko. Euskaraz
leitu eta ez dut entenditzen. Zenbat hitz berri atera dira? Eta gu
orain nola joango gara ikastera? Idatzitako euskara hori geldi-geldia
da, ez du arrankatzen. Gero, euskara asko aldatzen da toki batetik
bestera. Hemendik Iturmendira eta Etxarrira aldatzen bada, pentsa nola
aldatuko den Euskal Herri osoan!”

Marili San Roman, 74 urte.

“Lehen barre egiten ziguten erdaraz ez genekielako eta orain, askori,
euskararekiko sentimendua piztu zaie. Nik beti esaten diet erdaraz
gaizki hitz egin arren, esaten duten guztia ulertzen dudala. Haiek
ulertzen al didate niri?”

“Behin mandatuak egitera joan ginen Altsasura. Dendakoak bazekien
euskaraz, baina, ‘Maria pide en castellano’ esan zion. Erdaraz ikasi
behar zuela-eta, erdaraz eskatzeko esan zion amari. ‘Lasai egon,
erosiko dut beste toki batean’, esan zion amak. Eta ez zen gehiago
denda hartara joan. Handik pixka batera, joan nintzen denda hartara eta
amagatik galdetu zidaten, ez zela aspaldian etorri. Nik ez zela gehiago
etorriko erantzun nien. ‘¿Por qué no va a venir siendo amigos como
hemos sido?’, galdetu zidaten harrituta. Eta nik erantzun nien ama ez
zela gehiago etorriko erdaraz hitz egitera behartu nahi izan zutelako”

“Orain harro nago euskalduna naizelako. Lehen burla egiten ziguten asko orain euskararen aldekoak omen dira!”

Kontakizun
hauetan lotsa, autogorrotoa eta abar nabaritzen dira. Baina baita
harrotasun moduko bat, aurrera egiteko kemena eta euskaldun izateagatik
poztasuna. Oso kontakizun aberatsak.