Hizkuntza ekologiari buruzko liburutik ikasten

Atalak: Sailkatu gabea

Lorena Cordovaren liburuak, esan nuen bezala, apur bat aztoratu ninduen, apur bat ernegatu ere, baina tira. Eta liburu horrek buruan eragin didanaren lagin batzuk ekarri nahi ditut hona (oraindik beste artikulu bat idatziko dut honen inguruan).

Hasteko eta behin, berak aipatutako kontzeptu bi: garapen endogenoa eta mutualismoa. Uste dut biak ala biak aplikagarri eta bizigarri izan daitezke. Orain dela gutxi Berrian egin diote elkarrizketa bat Idiazabal gaztako lehendakariari eta hark esaten zuen sor-marka bat ezin dela deslokalizatu. Hizkuntza ere zaila da deslokalizatzen, ezta?

Horrez gain, Lorenak berak aipatutako kontu batzuk (neure esku eta begietatik pasatu ostean):

Etorkizuna begiratu iraganak utzi dizkigun gaur eguneko tresnekin.

Hizkuntza baten mantentzea, garatzea edota galtzea hiztunen hautuetan oinarritzen da. Ados, baina horrek ez du esan gura hautu horiek erabat libreak direnik.

Arrakasta duen metodologia biziberritzaileak ezagutzen ditugunean, hasten gara han eta hemen erreplikatzen, baina ondo eta sakon aztertu barik zeintzuk izan diren arrakasta horien atzeko faktoreak.

Baina Lorenak berak beste kontutxo batzuk ere aipatu ditu. Batetik, biziberritzaile adjektiboa barra-barra erabiltzen du eta gustatu zait (ahalmen biziberritzaileak, proiektu biziberritzaileak eta ekinbide biziberritzaileak, adibidez). Bestetik, salbatu eta erreskatatu aditzak ezberdintzen ditu (hurrengo post bat honi dedikatuko diot). Hirugarrenik, mikropolitika linguistikoen garrantzia azpimarratzen du (Euskaraldia, kasurako). Eta, amaitzeko, berak aipatzen duen biziberritzearen helburua: Hiztunen eta komunitateen identitate eta esperientziak dira biziberritzearen helburu.