Bazterretan topetan

Atalak: Sailkatu gabea

Txepetxen Margenes de encuentro liburua berrirakurtzen aritu naiz. Txepetxen prosa berriro gozatu dut eta, beti gertatzen den moduan, gauza berriak deskubritu ditut. Gaurkoan lerrokada luze bi, neure buruan aspalditik ebatzi bako kontu baten inguruan. 

Administrazioa (ona edo txarra) zerbaitena da; hezkuntza (ona edo txarra) zerbaitena da. Eta informazioa (ona edo txarra) zerbaitena da. Eta zerbait hori, zer da? Ilusioa edo, gehienez ere, etsipena sorrarazten duen zerbait? Zelan administratzen dugu? Zertarako hezitzen dugu? Zer komunikatzen dugu? Etsipena, gehienez ere, sorrarazten duen hezkuntza batek, adibidez, motibazioa aldatu dezake hizkuntza minorizatu batera birlandatu delako? Urruntasuna, gaitasun eza eta burokrazia alferrekoa dakarren administrazio batek euskaraz adieraztearren sorrarazi dezake berotasuna? Edo, aitzitik, eragin biderkatzailea dakar, aurretiazko atsekabeari gehitzen diotelako bere erabilgarritasunari buruzko zalantza. Hori baita, eta ez beste bat, gaia. Lehen kasuan, eta hezkuntzari mugatuz, izango genituzke irakasle ilusionatuak eta euren leialtasun linguistikoa bermatua izango luketen ikasleak, hizkuntza minorizatuaren aldeko motibazioak gaindituko lituzkeelako, bere kalitatez, defizit kuantitatiboak. Irabazitako hiztun horiek presioa egingo lukete euren presentzia formala handitu zedin eta, beraz, ez zen posible izango euren ukoa legalki ezarritako espazioetan ezta lege bidezko betekizunik behar ez duten espazioetan.

Baina, zintzo berba eginda, hor al gaude?; gazteek ihes egiten dute euskaratik bakarrik ez dutelako non erabili edo erabiltzeko zailtasunek gehitzen diotelako zelan eta zertarako erabiltzen den? Euskara berreskuratu daiteke administrazioari, hezkuntzari edo komunikazioari eduki propioa, ilusionagarria eman ezean? Eta ezin badaiteke, nondik aterako dira eduki horiek? Eusko Jaurlaritzaren dekretuetatik? Beste mundu batetik? Hurrengo mobilizazio edo manifestaziotik?