Hegorik ez zuen tximeleta

Atalak: Zinema

Zabaltegi

LE SCAPHANDRE ET LE PAPILLON

Fitxa teknikoa:

Zuzendaria: Julian Schnabel. Antzezleak: Mathieu Amalric, Emmanuelle Seigner, Marie-Josée Croze, Anne Consigny, Patrick Chesnais. 112 min.

Filmeko irudia.

Hasierak Alejandro Amenabarren Mar adentro gogoratu digu. Hartan, Ramón Sampedro tetraplegiko zetzan, ohean, bere kasa molda ezin daitekeenaren inpotentziarekin. Eta Julian Schnabelen Le scaphandre et le papillon-en, enbolia baten ondorioz gorputzeko edozein atal mugitzeko eta hitz egiteko gaitasuna galdu du protagonistak. Ezkerreko begiko betazala du inguruarekin harremanetan jartzeko bide bakarra. Bi filmak, gainera, errealitatetik jasotako historiak dira.

Baina desberdintasuna handia da bien artean: film espainiarraren protagonistak heriotza zuelako helburu, eta Zabaltegiko pelikulakoak aldiz, bizitza. Bizi egin nahi du Jean-Dominique Bauby-k, sentitu, maitatu, sortu; bizi. Berak dioen moduan, ezkerreko begiaz gain, irudimena eta oroimena dira usteldu ez zaizkion atal bakarrak eta horietan murgilduko da etengabe, oso modu poetikoan, ikus-entzulea. Film gogorra da, bizitza ere hainbatetan gogorra delako, baina melodraman erori gabe, bere gordinean eta umore puntu batekin kontatu digu istorioa Schnabelek.

Azken finean, muturreko egoeretan bizirauteko gizakiak dituen baliabideak eta duen ahalmena izugarria dela askotan erakutsi digute. Baina hor ere pauso bat gehiago ematen du film frantziarrak: biziraute hutsetik harago, soilik ezkerreko begiarekin komunikatuz liburu bat idazteko gauza izango da protagonista, eskafandra batean egonagatik tximeleta izan nahi duelako berak. Ramón Sampedrok korapiloa utzi zigun eztarrian, Le scaphandre et le papillon-eko protagonistaren adore, indar, umore eta bizitzeko desirarekin berriz, berpiztuta atera gara zinetik.