Noiz normalizatu dugu (berriro) ipurdikoa seme-alabari?

Atalak: Haurrak, Haurren haziera

3 urteko alaba amarengana gerturatu delarik, honek bat-batean zartakoa eman dio eta negarrez utzi du umea. “Etortzeko esaten dizudan hurrengo aldian, lehenengora egidazu kasu”. Deseroso begiratu dugu egoera, baina ez dugu esku hartu. Halakoetan inork ez diolako gurasoari kargu hartzen.

Gaian aditu direnei irakurri diedanez, gainera, umea jotzen ikusten dugun aita-amari kargu hartzea arindua izan daiteke guretzat, baina beharbada haur horren kalterako izango da, gurasoa ez dugulako konbentzituko, eta etxera iristen denean, agian bortitzago jardungo duelako seme-alabarekin, amorratuta. Egin dezakegun onena omen da gurasoari gaitzespen begirada botatzea eta umeari, aldiz, enpatia eta konplizitate begirada zuzentzea.

Kontuak kontu, soluzio horrek ez dirudi oso eraginkorra errealitate bati aurre egiteko: oraindik ere nahiko normalizatuta dago ipurdikoa, zartakoa, astindua, kaskarrekoa. Beste belaunaldi batzuetako gurasoen kontua zirudien, eredu autoritarioago haren aldean gaur egungo gurasoei gehiago leporatzen zaigulako seme-alabak gainbabesteko joera eta mugak jartzeko zailtasunak. Baina inguruan apur bat galdetuta konturatu naiz ipurdikoaren kultura bizirik dagoela gurean.

Ez gutxitan errepikaturiko esaldiak dira: laxoegi jokatzea baino hobea da garaiz emandako zartakoa, noizbehinkako ipurdikoa ez da hainbesterako, guri ere jotzen ziguten eta ongi joan zaigu. Baina ez dago ikerketa bakar bat ere indarkeria erabiltzeak seme-alabaren heziketan onuraren bat izan dezakeela ondorioztatzen duenik; izatekotan, kontrakoa. Kasu egiten ez digulako ez genioke heldu bati joko. Bada, motibo gutxiagorekin haurrari, babesgabeago dagoelako eta ez duelako nahikoa gaitasun heldu baten aurrean ez fisikoki ez hitzez defendatzeko.

Seme-alabek hainbatetan gure onetik ateratzen gaituztela? Jakina! Kontua da hori guztia nola gestionatu

Seme-alabek hainbatetan gure onetik ateratzen gaituztela? Haiekin haserretzeko eskubidea dugula? Garrasi eta mehatxuek denoi egin digutela ihes uneren batean? Jakina! Kontua da hori guztia nola gestionatu. Esther Martinez bitartekariak ARGIAn azaldu zigunez, “urduritasun edo tentsio momentu bat dagoenean, premisa bat izan behar dugu buruan: bera zenbat eta urduriago, ni orduan eta lasaiago”. Beti ez da erronka makala, baina inork ez zigun esan seme-alabak heztea erraza zenik!