Cannes, politika eta beste

Atalak: Zinema

Clint Eastwoodek jaso du aurtengo Ohorezko Urrezko Palma.

Joan den asteazkenean abiatu zen Cannesko Zinema Jaialdiaren 62. edizioa, hilaren 24ra arte iraungo duena. Lehen mailako zinemaldien artean kutsu politiko gehien duen jaialdia, kurioski (edo ez), politikaren eraginez jaio zen. Nazioarteko lehen zinema jaialdia 1932an antolatu zuten, Venezian, baina Bigarren Mundu Gudaren atarian, italiar eta alemaniarren aldeko hautua nabaria zen epaimahaikoan. 1938an, Veneziako Coppa Mussolini ex-aequo film italiar batek eta alemaniar batek irabazi zutenean, zinemalditik sutan alde egin zuten frantsesek (konbentzituta zeuden Jean Renoirren La Grande Illusion garaile izango zela), eta eurekin batera, baita ordezkari britainiar eta estatubatuarrek ere. Hurrengo urtean, zinemari eta kritikari frantsesen presioari esker, Frantzian ere jaialdi bat antolatzea lortu zuten, Cannesen.

Cannesko jaialdia inauguratu eta hurrengo egunean, bertan behera utzi behar izan zuten, Bigarren Mundu Guda hasi zelako. 1947an berreskuratu zuten zinemaldia eta pixkanaka indarra eta prestigioa hartzen joan zen. Orson Welles, Luis Buñuel, Ingmar Bergman, Ridley Scott, Federico Fellini, Akira Kurosawa… izan dira urte hauetan guztietan sarituetako batzuk. Eta jakina denez, luxuak, festek eta famatuek ere jende asko erakartzen dute bertaraino.

Aurtengo edizioaren aurreikuspenetan, Bong Joon-horen Mother filmak ikusmin handia sortu du adituen artean. Isabel Coixet kataluniarrak Japonetik ekarri berri duen Mapa de los sonidos de Tokyo-k ere oso itxura ona dauka, eta bere estiloari tinko eusten diola nabari da trailerrean. Eta noski, ezin utzi aipatu gabe Antichrist, Lars Von Trier beti delako bermea zuzendaritzan, eta Williem Dafoe beti delako bermea aktore lanetan. Dagoeneko badakigu sarituetako bat: Ohorezko Urrezko Palma Clint Eastwoodentzat izan da aurten, eta eman egin diote jada, Gran Torino pelikula promozionatzeko Frantziara egin zuen bidaia aprobetxatuz. Egia esan, pelikulaz pelikula zuzendari bezala erakutsi duen maisutasunari esker (Midnight in the Garden of Good and Evil, Mystic River, Million Dollar Baby, Letters from Iwo Jima, Changeling), jada ez da soilik aktore ezagun (eta on) bat. Gran Torino bera itzela da, batez ere adin eta kultura oso ezberdineko bi bizilagunen artean jaiotzen den harremana kontatzeko moduagatik. Eta oraindik estreinatu ez den bere azken filmak ere, ez du batere itxura txarrik: The Human Factor lanean, Nelson Mandelaren bizitza kontatzen du, Apartheida indargabetu ostean. Alegia, Eastwoodek meritu nahikoak egin dituela, garai batean alkate errepublikarra izan zen arren ezkertiarraren fama duen jaialdiaren eskutik garaikurra jasotzeko.