Kritika eta publikoa bat etortzen direnean

Atalak: Zinemaldia 2013

Kore-edaren “Nolako aita, halako semea” filmeko irudia.

Kritika eta publikoa bat etortzen direnean, pelikula batek ikusleen txaloak eta kritikarien laudorioak jasotzen dituenean, aintzat hartu beharreko obraren aurrean gauden seinale. Horren adibide dugu Hirokazu Kore-eda zuzendari japoniarraren Soshite chichi ni naru/Like father, like son filma. Epaimahaiaren saria lortu zuen Cannesen, eta publikoak kalifikazio altuena eman dio Donostiako Zinemaldian. Izan ere, galderaz eta gogoetaz betetako istorio bikaina da Kore-edarena. Bonba baten moduan jaurtiko diete berria ospitaleko buruek: jaioberria zenean beraien semea beste batenarekin ordezkatu zuten duela sei urte. Orain arte hezi eta maitatu duten semearekin jarraitu nahi dute ala umea ordezkatu? Garrantzitsuagoak al dira geneak, sei urtetan garatutako harremana baino? Noren onerako hartzen dira halako erabakiak? Benetan zer bilatzen dugu seme-alabengan? Aukeratu al daiteke nor maitatu? Nolako gurasoak izan nahi dugu? Galdera asko, pertsonalegiak, erantzun kategorikorik emateko. Patxadaz, azken erabakiaren tentsioa mantenduz eta tartean sortzen diren zalantzak, emozioak eta hausnarketak sotilki harilkatuz, familia ereduak eta gurasoen rola jartzen ditu jomugan zuzendariak, mezu gardena utziaz: eskaini denbora seme-alabei.

Oro har, lan oso interesgarriak ikusi ahal izan ditugu aurten Zabaltegi Perlak sailean. Esaterako, Kaze tachinu/The wind rises lana, Hayao Miyazaki animaziogile japoniarraren eskutik. Chichiro edo Totoro bezalako pertsonaien aitak hegazkinei buruzko istorio errealista bati heldu dio oraingoan, ohiko erritmo pausatu, estetika zaindu eta irudi ederren bidez. Gloria txiletarrak, helduaroan bizitzaz gozatzen jarraitu nahi duen pertsonalitate indartsu eta intentsuko emakume baten erretratu gazi-gozoa oparitu digu; transgresioa eta probokazioa sotila, delikatua eta ederra izan daitekeela erakutsi digu Beste Begiradak Saria jaso duen Jeune et Jolie frantziarrak (François Ozonek zuzendua); eta suspentsea mantentzen duen thriller trebe bat dilema moral eta etikoak planteatzen dituen drama garratz batekin naturaltasunez uztartzeko gai izan da Prisoners estatubatuarra.

Euskal Zinemaren Saria Asier ETA biok dokumentalarentzat izan da, Asier Aranguren ETAko preso ohiaren eta Aitor Merino aktore eta zuzendariaren arteko laguntasunaz. Lan ausarta da, azkura eragiten duten orbainetan sartzen duelako hatza, eta bi protagonistak zintzoki mintzo direlako kamera aurrean, gai ugariren gordintasun, gogortasun eta konplexutasuna saihestu gabe.

Asier Aranguren eta Aitor Merino, “Asier ETA biok” filmeko protagonistak.