Sari ustelak

Atalak: Zinema

Sariketa ugariren atzealdean dagoenaren adierazgarri, azken Oscarretan gertaturikoa: film onenaren garaikurra jaso duen 12 urtez esklabo lanaren alde bozkatu zuten bi epaimahaikidek onartu dute pelikula ikusi gabe eman ziotela botoa.

12 years a slave (12 urtez esklabo) lanak irabazi du film onenaren Oscar saria.

Ez dago Hollywoodetik espero zitekeen konspiraziorik, ez thriller aldrebesturik. Utzikeriatik du gehiago: pelikulako irudi gogorrei aipamen eginez, Los Angeles Times egunkarian batek argudiatu du ez zegoela halakoak jasateko aldartez, baina hala ere botoa eman ziola; besteak dio ez duela film biolentorik ikusten, baina obraren garrantzi soziala aintzat hartuz babestu behar zuela iruditu zitzaiola.

Anekdotikoa da gertakizuna, Oscarretarako 6.000 lagunek baino gehiagok bozkatzen dutela kontuan hartzen badugu. Baina sariketen mundu korapilatsua mahaigaineratzeko aitzakia ematen du: zeinek, zergatik, nori, nola… ematen dituzte sariak? Zein irizpideren, interesen, baldintzen, asmoen… arabera?

Urrutira joan gabe, ikustea baino ez dago zeintzuk diren Euskal Herriko sariketa batzuetan parte hartu/hartzen duten epaimahaikide “adituak”, epaimahai lanean aritutakoei entzundako “irizpideak”, hainbatetan jarraitzen den hautaketa prozesua, zenbait autoreren itzal luzea…

Bi motatako sariak daudela irakurri nion Mauro Entrialgo komikilariari bere zintetako batean (Elur-bola efektua sarien lehian idatzian nioenez): saritua goratzeko eta ezagun(ago) egiteko ematen direnak, eta saria ematen duen jaialdia bera goratzeko eta ezagun(ago) egiteko ematen direnak.

Tira, kontsolamendua ere bada bitrina hutsik duten artista, idazle, zinegile, sukaldari, kazetari… ugarirentzat: ez ditzagun baloratu –ezta euren obra ere– jaso dituzten sari kopuruagatik.