“Florence Foster Jenkins”. Zertarako talentua, dirua baduzu

Atalak: Zinema, Zinemaldia 2016

Zuzendariari istorioa eskuetatik joan zaiola irudi dezake, eraiki duen pertsonaia irrigarria baino gehiago, kasik surrealista dela, sinesgaitza, eta errelatoa, gehiegikeria hutsa. Hala irudi luke, jakingo ez bagenu benetan gertatua dela, eta Florence Foster Jenkins filmeko protagonistak erakutsi zuela nahi duzun guztia lor dezakezula… diru asko baldin baduzu.

1940ko hamarkadan, New Yorkeko emakume aberats bati otu zitzaion opera kantaria izan nahi zuela, eta abesten ez jakitea ez zuen oztopo izan, antzokietako jabeak erosiak zeudelako, eta publikoa, musika irakasleak, egunkarietako musika kritikariak, baita egunkarietako zuzendariak eurak ere. Txalo eta laudorio artean bizi zen Florence Foster, abeslari handiaren rola sinetsita, harik eta The Washington Post egunkariko kazetari zintzo batek –kazetari zintzoak baziren orduan, antza denez– fartsa guztia azaleratu eta Foster gaixoaren ametsa zapuztu zuen arte. Halaxe erretratatu baitu protagonista Stephen Frears zuzendariak: eszentrikoa bai, baina gaixoa, sentibera, gezur handi baten biktima. Eta guri, aldiz, diruarekin dena eros zezakeen aberats kapritxosoa begitandu zaigu Florence Foster, gezurretako senarra alboan, gezurretako bizitzan izar distiratsuena izatera jolasten.

Dramatik badu zerbait filmak, baina gehiago komediatik, eta patetismo kutsua ere dario zenbaitetan. Gogoeta interesgarrirako ematen du, halaber, kulturaren industriaz egiten duen erretratuak: diruagatik irizpideak galtzen dituzten artistak, espektakulua baino bilatzen ez duten ikusleak, kulturarekin zerikusirik ez duten faktoreengatik arrakasta itzela lortzen duten produktu kulturalak, eta jakina, mezu argia: sarri, talentua baino inportanteagoa dela dirua.

PERLAK

Florence Foster Jenkins

Zuzendaria: Stephen Frears.

Gidoilaria: Nicholas Martin.

Aktoreak: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg.

Britainia Handia, 110 minutu.