Zuk euskaraz, nik erdaraz
“Egun on”, nik. “Buenos días”, telefonoz bestaldean. “Euskaraz bai?”. Isilunea… “Zuk hitz egin euskaraz eta nik erdaraz egingo dut”, erantzun dit azkenean, eta poztu egin naiz. Poztu, proposamena ez diodalako nik egin behar izan, ez diot nik planteatu ea arazorik ote dagoen eroso sentitzen naizen hizkuntzari eusteko, ez du nire bizkar utzi hizkuntza aldatzeko ahalegina, ez du normaltzat jo nik gaztelania dakidanez gaztelaniaz egin behar izatea. Eta tamalez, ez da hain ohikoa. Beharbada euskaldunok, diskurtsoa errepikatzeari esker, lortzen ari gara batzuen jarreran eragitea. Horregatik, euskararen erabilerak behera egin duela kezkatzeko moduko albistea dugun honetan, kontsolagarria izan daiteke erabileran bakarrik ez, fokua hizkuntzaren ezagutzan ere jartzea (Pello Zubiriak esan moduan). Alegia, norberak euskaraz lasai eta aske egin dezakeela sinestea, gero eta gehiago direlako euskaraz ulertzen dutenak (nahiz eta egin ez).
Artikulua irakurrita, Mikel, bururatu zaizkidan apunteak:
https://alea.eus/komunitatea/martin-rezola/1500298975629-elebitasun-pasiboa-praktikatzeko-baldintzak
Edozer gauza sinisten degu…
Bide laburreko jarduna da hori. Ez daigun geure burua engaina.