“Gai hori nire emazteak darama”
“Badakizue zerk apurtzen didan bihotza? –aitortu du irakasle batek– Ikasle baten gurasoekin gauza inportante bati buruz hitz egiteko etxeren batera deitu, telefonoa aitak hartu eta erantzuten didanean, ‘gai hori nire emazteak darama’. Zein gairi buruz ari zara? Zure seme-alabaren hezkuntzaz? Bere bizitzaz? Eta sarri gertatu zaidan zerbait da”.
“2018, eta oraindik badirudi seme-alaben zaintza emakumearen esklusibitatea dela. 2018, eta oraindik irudi hau: ‘Aitatxori ez gogaitu kontu horiekin, lanetik nekatuta dator-eta’. Eta azkenean, eginbeharren segmentazio horrek rol tradizionalak betikotzen jarraitzen du: besteen bizitzei emana bizi den ama sakrifikatua, azkenerako gehiegi babesten duen ama astun moduan geratzen dena; eta ‘ez dagoen’ aita hori, zakarra, komunikagaitza familiako gainerako kideekin eta zaintzari lotuta funtzio mugatua daukana: larrialdi egoeretan (nota txarrak, marroiak, borrokak, eskola-kanporatzeak) autoritatez jokatzea, maiz modu errepresibo eta batzuetan biolentoan. Notak jasotzeko egunean, zein ikasgelara joan behar duten ere ez dakiten gizonez beteta egon ohi dira ikastetxeko pasilloak”, idatzi du @JuanitoLibritos irakasleak sare sozialetan.
“Aita batzuek eskola lehen aldiz zapaldu dute seme-alaba ikaskidearekin borrokatu denean”
Erantzun andana jaso ditu iruzkinak, gehienbat errealitate horrekin identifikatuta sentitu diren irakasle eta amenak. “Kuriosoa da –dio emakumezko irakasle batek–, aita batzuek eskola lehen aldiz zapaldu dute euren seme-alabek erasoren batekin lotutako arazoren bat izan dutenean, ikaskideren batekin borrokatu direnean. Orduan agertzen da aita/alfa-matxoa, hori bai badelako bere betebeharra, bera da autoritatea”; edo beste batek: “36 ikasleren kontakturako telefono nagusia, amaren 35 mugikor eta zerrendan ageri den aita bakarra gizon alargundua da”. “Nire kasuan –dio ama batek–, bikotekidea eta biok berdin inplikatzen gara. Amorrua ematen didana da jendeak esatea zorte handia dudala horregatik, senarrak mesedea egingo balit bezala! Hari ez dio inork esaten zortea duela nik berdina egiten dudalako… Jakina, nire ‘zeregina’ delako, ezta?”.
Askotan ere, ikastetxean, umeak arazoren bat badauka, gaixorik jartzen bada, etab. amaren telefonoa izaten dute kontaktu telefono bezala. Pentsatu nola sentitzen diren kaasu hontan bananduta dauden aitak. Nire ustez ez da guraso edo aita batzuen arazoa bakarrik, denona baizik. Aldaketa denok egin behar dugu.
Gure kasua alderantzizkoa da. Hiru telefono jartzeko eskatu, deitu beharreko ordenean. Aitarena, aitonarena eta amarena jarri, hurrenkera horretan. Eta hala ere, amari deitu lehenengo…
Niri gertatua. Guraso bilera andereñoarekin. 9 ama eta neu (bikotekideak eta biok %50ean partitzen deu bileraldia, gutxi gora-behera). Bilerako puntuetako bat: aita-amek bileretan-eta duten partehartzea. Ama guztien erreakzioa: “jooee, eztabaida hori gainditua degu; egoera normal-normala da. Berdin-berdin etorri zeiken senarra. Bada gogoa gauzak mareatzeko…” Hurrengo bilera: 8 ama eta neu… Egiari zor, hainbesteko desoreka bileretan soilik sumatu det, baina…
Gauza ez da lehen amari deitu edo eta bilereta ama joan. Etxe bakoitzean disponibilidade bat egoten da. Ni, ama, eguerdirako etxean aita berriz goizeko 8etatik gaueko 8ak arte kapoan lanean. Irakaslea prest egongo litzake ordu horretan bilera ipintzeko? Gure etxeko aitarentzat primeran ta gainera pozik. Inork ez daki bileran falta dena zergaitik den eta horrelako iritsiak min egin dezake.