Haurrak eta zalaparta igerilekuetan
“Txio asko irakurtzen ari naiz, ‘zeinen jasangaitza, umeak igerilekuan oihuka’ tankerakoak; baina zer nahi duzue, izkina batean eser daitezela Sartre irakurtzen, ala?”. Komentarioak eztabaida piztu du Twitterren.
Igerilekuetan umeek zarata gehiegi egiten dutela eta garrasi egin gabe eta gogaitu gabe jolastu daitekeela erantzun dio hainbatek Javieloren komentarioari. Gehienek gurasoengan jarri dute ardura: guraso askok paso egiten dutela, umeari nahi duena egiten uzten diotela.
Katalogoetatik ateratako umeak
Beste frontean, umeak ume direla aldarrikatu du txiolari ugarik. “Batzuek katalogoetatik ateratako ume bat nahi dutela dirudi: isilik egon dadila, ez dezala jolastu, ez molestatu”. Igerileku irekiak hain juxtu umeak lasai ederrean aritzeko guneak direla aipatu dute, gu ere haur izan ginela ahazten dugula eta umerik gabeko igerilekuak oso gauza tristea direla. “Igerilekuetan –dio txiolarietako batek–, pertsonarik lotsagabe eta zikinenak ez dira preseski haurrak”. Herrietako jai, kale, taberna, terraza… askotan ozen hitz egiten dutenak maiz helduak baitira, gogoratu dute.
Beste behin, elkarbizitza dago eztabaidaren muinean. Eta haurrik gabeko hotel, jatetxe eta baita zineak ere eskaintzen diren garaiotan, Francesco Tonucci pedagogoaren filosofiarekin egiten dut nik bat: denentzat pentsatutako eta denak eskuzabal hartzen dituzten espazioak dira espazio bizi eta aberasgarrienak.
Beste kontu askotan bezala, orekan eta errespetuan dago gakoa. Umeak zaratatsuak dira izatez, eta horrekin ulerkorrak izan behar dugu, baina badira muga batzuk. Egia da zenbait ume, hainbat heldu bezalaxe, gaizki hezita daudela, baina, beti bezala, gutxi batzuen erruz denak zigortzea, kanporatzea, ez da bidezakoa, ezta?