Etxegabeak maite ez dituen hirigintza

Atalak: Hirigintza, Pobrezia

Hiri artifizial eta turistikoen garaian, etxegabeak espazio publikotik bota nahi dituzte gero eta leku gehiagotan; aterperik gabekoek deskantsatu ahal ez izateko diseinatuta dauden banku, iskina eta guneak dira horren lekuko.

Etzatea galarazten duten eserlekuak (forma biribila edo konkortua dutelako, tartean beso-euskarriak jarri dituztelako, gurean gero eta ohikoagoak diren eserleku indibidual eta bananduak direlako…), elementu zorrotzez edo eztenez jositako guneak –normalean aterperen baten azpian–, espaloian nahita ezarritako arrokak, inor ez esertzea beste funtziorik ez duten barra edo egitura metalikoak… Adibide ugari jaso ditu Eldiario.es-ek.

Hotz handia egiten duen Toronto bezalako hirietan, adibidez, aire beroa botatzen duten lurreko burdin-sare gainean eztenak jarri dituzte, etxegabeak aldentzeko; AEBetan, kalean bizi zen jendearen kanpamentu bat desegin eta bizikletentzako aparkalekua egin zuten, bizikletentzako biderik ez zegoen leku isolatu batean; Madrilen, beso-euskarriak jartzea erabaki zuen Ana Botella alkateak autobus geltokietan.

Espazio publikoa, norena eta norentzat?

Etxegabeen etsaia den arkitektura gisa ezagutzen da joera eta aktibistek urteak daramatzate halako kasuak salatzen. Espazio publikoa gero eta gehiago bideratzen da kontsumitzeko eta erosteko erraztasunak jartzera, baita irudi jakin bat ematera ere, eta irudi horretan jende txiroa ez da ongietorria.