Gazte parrandazaleak ala pandemiak itotako gazteak?

Atalak: Gizartea, Koronabirusa

Gazteen “makro-parrandei” eta Ertzaintzak atzemandako “kale-zurrut arduragabeei” sona ematen dieten albisteek talka egiten dute erredakziora iristen zaigun informazioarekin: arazo fisiko eta mentalak garatzen, ikasketetan hondoratzen eta suizidioan pentsatzen ari diren gazteen kopurua hazten ari da kezkagarriki. Errealitate horretaz eta horri aurre egiteko falta diren baliabideez ere hitz egin beharko dugu, egoera lehertu aurretik.

Jarrai dezakegu parranda bai, parranda ez, parranda nola eztabaidan kateatuta, baina horrek ez ditu aldatuko larriak diren zifrak. Suizidatu edota suizidatzen saiatu diren nerabeen “epidemiak” buruko osasun zerbitzuak gainezka dituela irakurri diot Ángel Sánchez psikoterapeuta murtziarrari. Euskal Herriko datuak ez dakizkit, baina egoeraren ilunaz konturatzeko adina zantzu badugu. Lau gaztetik batek pandemian tentsioa, estresa edo agobioa sentitu dutela dio Nafarroako ikerketa batek, gazteek Itxaropenaren Telefonora egiten dituzten deiak ugaritu direla jakinarazi dute Gipuzkoako arduradunek, anorexiak eta bulimiak gora egin dutela eta sufritzen dutenetako asko 12-13 urteko neskak direla –sarri jada muturreko kasuekin– entzun diegu hemengo psikologoei, eta aurten ikasleengan antsietatea eta tristura gailendu direla azaldu digute irakasleek.

Seaskako hezitzaileak aste honetako ARGIAn (2.738 zenbakian) dioen moduan, dena sortzeko duten adin horretan, nerabezaroan, “ezinbesteko duten harremana ukatu zaie eta frustrazio handia ikusi dugu”. Hutsune animiko, fisiko eta soziala arrastoa uzten ari da, zuloa egiten, eta hainbatek ez du halako egoerei aurre egiteko nahikoa tresna, horiek ere esperientziak –adinak– eman ohi dizkigulako sarri.

“Haur eta gazteak guk uste duguna baino indartsuagoak dira eta oso ondo daramate guztia” mantra errepikatzen edo gazteak kriminalizatzen –eta pandemiako turko-buru bihurtzen– segi beharrean, hitz egin dezagun nola tratatu dituen pandemiaren kudeaketak, non jarri diren indarrak eta baliabideak, zein ondorio ari diren orain azaleratzen. Gero, gaizki eta berandu iritsiko baitira baliabide apurrak, adabakia adabakiaren atzetik, hezkuntzan, osasun arreta integralean eta gizarte zerbitzuetan behar adina ez bada inbertitzen.