“I, Daniel Blake”. Burokrazia madarikatua

Atalak: Zinema, Zinemaldia 2016

Zeinek irabaziko du norgehiagoka, administrazioak ala Daniel Blakek? Dramatismo merkean erori gabe, gizarte babesari loturiko burokrazia zenbateraino den kafkianoa, bihozgabea eta, areago, hiltzailea salatu du oraingoan Ken Loach zuzendari ezagunak. Zine soziala baita I, Daniel Blake, %100 Ken Loach.

Beste behin, zuzendari britainiarra demagogikoa eta panfleteroa dela esango du baten batek, baina guri oso errealista eta sinesgarria iruditu zaigu irudikatu duen sistema burokratikoa, pertsonak Gizarte Segurantzako zenbaki huts gisa tratatzen dituena, beharra duen jendea dela sinestea baino nahiago duena iruzur egitera datozela pentsatzea, Estatuaren kontura bizitzera. Beste aldean, biktima ahulen ordez pertsonaia indartsuak eraiki ditu zuzendariak, bizimodu duina lortzeko eta euren eskubideak defendatzeko borrokarako prest, erori ostean berriz altxatzeko eta elkarri laguntzeko prest, eta eraikuntza publikoaren aurrean –eszena bikain batean– graffiti bidez administrazioaren hipokresia salatzeko prest.

Ez da film berritzailea, ezaguna zaigu Ken Loachen formula, baina ongi funtzionatzen duen formula da, zuzendariaren jarraitzaileak aseko dituena. Gurean ere, gaurkotasun handiko istorioa da, Britainia Handian girotu arren hemen kokatu zitekeelako, sarri errealitate hori ikusi nahi ez badugu ere.

PERLAK

I, Daniel Blake

Zuzendaria: Ken Loach.

Gidoilaria: Paul Laverty.

Aktoreak: Dave Johns, Hayley Squires.

Britainia Handia-Frantzia, 100 minutu.