“Familian txapeldun bat nahi baduzu, entrena zaitez zeu, utzi umeari pozik jolasten”

Atalak: Haurren haziera, Hezkuntza, Kirola

“Familian txapeldun bat nahi baduzu, entrena zaitez zeu… Bitartean utzi zure seme-alabari pozik jolasten”. Haurren arteko partidetan, halako kartelak jartzen hasiak dira joko-zelaietan, gurasoei zuzenduak. Edo beste hau: “Mesedez, gogoratu: umeak dira; hau jolas bat da; entrenatzaileak boluntarioak dira; arbitroak gizakiak dira; hau ez da Munduko Kopa”. Izan ere, harmailetan batzuetan ematen diren ikuskizun tamalgarriek bi errudun nagusi dituzte, adituen esanetan: txikitatik lantzen den kirol eredua eta gurasoek seme-alabengan (semeengan, bereziki) jartzen dituzten espektatibak.

Medikura, semearen errendimendua hobetzeko substantzien bila

Jakina, umeek kirolaren baloreak barneratzea eta ongi pasatzea bilatzen dute entrenatzaile eta guraso askok, baina harmailetan maizegi nagusitzen da jarrera erasokorra. Gurasoek pentsatzea euren umea berezia dela ohikoa da, baina ulergarriena litzateke umeak berak sinestea kirolari izar bihurtuko dela, eta ez gurasoak. Esanguratsua da Jose Manuel Gonzalez Aramendi medikuak kontatu ziguna, errendimendua hobetzeko substantzien ugaritzeaz: “Gizon bat semearekin etorri zen nire kontsultara eta aitari esan nion ‘lasai, ez diot ezer emango mutilari’, eta gizonak, ‘a ez?… Orduan goazen’. Errealitatearen isla da, jende askorentzat kirolari profesionala izatea delako dagoen gauzarik onena; famatua, sozialki aitortua, diruarekin… Eta guraso ugarik hori bultzatzen dute euren haurrengan”.

Liskarren %90 futbol mundutik datoz, eta ez da kasualitatea

Kirol Justiziaren Euskal Batzordera iristen diren gurasoen arteko liskarrei buruzko instantzia gehien-gehienak, %90 inguru, futbol mundukoak direla gaineratu zuen Dorleta Ugalde Usandizaga Eusko Jaurlaritzako Kirol zuzendaritzako kideak, “futbolaren inguruan sortzen den kultura eta espektatibengatik. Jada ez da jokoa, guda moduko bat da. Eskola-kirolean Infantil mailako Euskadiko txapelketak antolatzen aritu naiz, hogei modalitatetan, eta kontaktua dagoen kiroletan sortzen da arazo gehien, lehenengo futbolean eta ondoren eskubaloian, baina errugbian ez daukat halakorik eta errugbian baino kontaktu handiagorik… Kirol bakoitzak zein espektatiba sortzen dituen, sozialki zein presentzia duen, horrek asko baldintzatzen du gurasoek haurrenganako duten jarrera. Eskubaloian oso ona izateak ziurrenik ez du bere inguruan hainbesteko garrantzirik izango, saskibaloian ona baldin bada izango du garrantzirik, eta futbolean bada, zer esanik ez. Kate bat sortzen du horrek”.

Errua ez da gurasoena (bakarrik)

Txikitatik batzuetan sustatzen den kirol ereduak ez du laguntzen. Hainbatetan, motrizitatearen aldean errendimendua hobesten baita, lankidetzaren aldean lehia, errespetu eta kiroltasunaren aurretik emaitza… Adibiderako, Ugaldek ikusitakoa: Infantil mailan, entrenatzailea mutiko bati etxean gelditzeko eskatzen, beste batek haren izenean jokatu dezan finala.

“Zorionez, beti ez da horrela”, gehitu zuten.

Gaiari lotuta:

– Jolastu Nahi Dut: Eskola kirolean ikusleen jokaera egokiak bultzatzeko kanpaina.

– Noiz uzten dio kirolak dibertsio izateari?

– Haur-futboleko ikuskizun tamalgarriei aurre egiteko, autoarbitrajea.

– Guraso ipurterreentzat komikia.