COP21: klimaren zero urtea?

Atalak: Klima aldaketa

Avaaz elkarteak 10.000 zapata baino gehiago biltzea lortu zuen azaroaren 30ean Pariseko Errepublikaren plazan, klimaren aldeko manifestazioak egiteko debekuagatik protestan.

Hasi da Parisen COP21, beharbada historian ikusmin handiena sortu duen klimari buruzko goi-bilera. Ez da horretarako arrazoirik falta. Kyotoko Protokoloa 2012an agortu zen, atmosfera berotzen duten gasen emisioak murrizteko helburua bete gabe –guztiz kontrakoa–, eta haren luzapen batean gaude orain, 2020ra arte. Urte horretan sartu behar du indarrean Parisen hartuko den akordioak.

Porrotez porrot, Kopenhageko COP15etik sei urte joan dira Kyoto ordezkatuko duen itunaren ezaugarriak definitzeko ahaleginean; ez da denbora nahikoa izan Parisko biltzarrera proposamen ausart barekin iristeko. 2009an adostu zen klima aldaketaren ondorio latzenak saihesteko, mende honen amaieran tenperatura igoera –industrializazioaren aurreko garaitik– bi gradutik gorakoa ez izatea lortu behar zela. COP21 hasterako estatuek aurkeztu dituzten asmoen arabera, ordea, igoera hori gutxienez 2,7 gradukoa izango da.

Bitartean, klima aldaketa aztertzen duen nazioarteko zientzialari taldea, IPCC, argi mintzatu da bere bosgarren txostenean: benetako konponbideari ekin behar diogu lehen bai lehen, denbora agortzen ari zaigu eta.

Arg.: www.delegfrance-unesco.org

2011ko World Energy Outlook txostenean, Nazioarteko Energi Agentziak –ez elkarte ekologista batek– zioen atea ixten ari zela, eta 2017rako neurri zorrotzak martxan jarri ezean betiko itxiko zela. Klimaren “zero hamarkadan” gaude, Naomi Kleinek This changes everything (Honek dena aldatzen du) liburuan dioen bezala.

Kapitalismoa klimaren aurka da Kleinen liburuaren azpititulua. Horixe da Parisen, debekuari aurre eginez, eta mundu osoan, milaka lagunek kalean aldarrikatu dutena: klima aldatzeko ez dago beste irtenbiderik gure ekoizpen eta kontsumo ereduak errotik aldatzea baino. Bereziki, erregai fosilei uko egiten hasteko tenorea dugu. Gainerakoa makillaje ariketa hutsa da, eta hogei COP egin eta gero badakigu ez duela funtzionatzen.

Berotegi efektuko gasen emisioak behar beste eta behar bezain azkar murrizteko, lur azpian dauden hidrokarburo gehienak hortxe behar genituzke: lur azpian. Arazoa da milioika dolarreko balioa dutela, edo egozten diegula.

Naomi Kleinek azaltzen duen moduan, mundu osoko konpainiek kontabilizatuta dituzten –eta honez gero euren akziodunentzat irabaziak dakartzaten– hidrokarburo erreserbetan 2.795 karbono giga-tona dago. Baina beroketa globala bi gradutik behera mantendu nahi badugu, ez genuke 565 giga-tona baino gehiago erre behar 2050era bitartean. Bost aldiz gutxiago! Erregai-industriaren bide orria jarraituz gero “planeta frijituko dugu”, Montrealgo idazlearen esanetan.

Hortik dator erregaien %80 lurpean uztearen aldeko kanpaina, aurtengo maiatzean Pello Zubiriak Net Hurbil atalean ARGIAko irakurleei esplikatu ziena. Baina Parisen ez da horretaz hitz egingo, ez eta hidrokarburoen industriaren bide orriari mugak jartzeaz. Makillajeaz hitz egingo da Parisen.