Hondakindegia Mikelazulon

Atalak: Poemak

Poesia liburuek bere egileari buruz hitz egitean –zer litzateke lirika bestela?–, berarekin konpartitzen dugun egoeraz ere mintzo dira: “hau izan zen bere garaia, hau bere lekua” esaten digute. Baina poesia liburu baten barnean irakurketa posible asko daude, gutxienez poemak beste; horregatik dira hain esanguratsu poesia zuzeneko emanaldiak, non egileak berak irakurketa bat proposatzen digun, berarentzat garrantzia duena aukeratuta. Hala ikusi dut behintzat asteburu honetan Orereta-Errenteriako Mikelazulo elkartean.

Hondakindegia ikuskizunak Iñigo Astizen Baita hondakinak ere (Susa, 2012) liburuko hamar poema (era)biltzen ditu, Mikel Ayerbe eta beste lagunekin batera, baliabide anitzekin jolastuz: irakurketa, dramatizazioa, testigantza, perfomancea, bideoa. Musikarik ez. Liburu honetan badago soneto bat, eta ez txarra, baina oro har euskal poesia garaikideak ihes egiten die errima eta neurriari, agian bertsolaritzatik urruntzeko asmoz. Astizek eta konpainiak arte figuratiboei hurbiltzea erabaki dute eta forma berriak probatzea betiko gaiak azaltzeko –nire/gure lekua, bizitza, heriotza, familia, nazioa– “ideiek xehetasun bilakatzeko duten / era bihurria” erakutsiz. Spoiler ez izatearren, hona hemen hasiera. Ez galdu gero!

ESPERIMENTU PRESENTZIALA ESKAILERETAN

Ez dakit nor den, baina norbaitek
denbora bat kalkulatu dit hemen.
Eskaileretako argiari sakatu eta
bertan gelditu naiz ikustera
noiz suposatzen nauten kanpoan,
noiz behar nukeen beste inon, agian
beste inorekin, edo behintzat ez hemen:
bakarrik, geldi, isilik. Ezertan ez.
Bataz besteko presentzia bat dut
munduaren leku zehatz honetan,
eta nire ausazko existentziaren
denbora agortzea erabaki dut gaur,
beste inori eszedenterik utzi gabe.
Norentzat dira nire segundoak
ni ez nagoenean? Ordezkatzen al naute?
Bigarrenez sakatu diot argiari, geldi,
ezin asmatuz zer beste unerengatik
sakrifikatu behar nukeen une hau,
zer beste lekutan pentsatu nauten,
eta zer beste bizitza amestu didaten.