Manuel Alegreren bi poema Errotarrak

Atalak: Poemak

Hainbat liburu kanpineko mahaian

Âncora ibaia

Aurreko sarreran Cíes uhartetan banengoen, gaurko honetan Minhoren bestaldean nago, Âncora izen ezin ederragoko herrian, ibaia eta itsasoaren artean. Viana do Castelon eguna eman dugu eta handik itzulitakoan Atlantikotik etorritako laino batek ekarri du zirimiria, kanpina hodeitxo more batean bilduz.

Vianan liburu denda bakarra dago, Bertrand bat, baina solerakoa: nik dakidala, gutxienez 30 urte eman ditu Praça da Repúblicara doan karrika batean. Han sartu naiz eta topo egin dut aspaldiko beste lagun batekin, Miguel Esteves Cardoso, eta bere azken zutabeak biltzen dituen liburua erosi dut. Gero arduradunari galdetu diot: “Poesia contemporánea portuguesa?” eta berak erantzun dit: “Conhece o Manuel Alegre?” “Nâo.” “Entâo vai gostar.”

Bai horixe. Nire ezjakintasunean ez nuen ezagutzen 1936an jaiotako poeta eta politiko hori. Bere azken liburu honetan (Nada está escrito, D.Quixote, 2012), Angel Erroren Eta Harkadian ni (2002) eta Gorputzaren (h)umoreak (2005) liburuen zaporea berraurkitu dut, euskal poesia eta poesia portugaldarraren arteko ezusteko lotura ospatzeko moduko bi poema hauetan.

ARTE POÉTICA

Nada se sabe
que já nâo se saiba.

Nada se escreve
que nâo esteja escrito.

Mas nada se sabe
nada está escrito.

ESSE LUGAR

Na zona húmida da terra
junto ao mar junto a um rio
junto
à fonte abstracta das metáforas
ou debaixo da língua
na zona mais húmida da boca
onde germina o verbo o cuspo o canto
nas zonas húmidas do corpo
por onde corre o sangue o mênstruo o esperma
na zona mais húmida
onde às vezes se sente o suor do espírito
no pântano de dentro
junto ao lago mais secreto
esse lugar remoto onde tudo é líquido e húmido
e húmus
e onde a boca de Deus se fecha e abre
e dela sai a tinta da palavra
com que tudo se escreve e tudo
acaba.