Epilogoaren epilogoa

Atalak: Poesia gizarteratzen

Kultura, labur esanda, harremanak sortzean eta haien bidez egunen igarotzeari, hasierari eta amaierari, zentzu bat ematean datza. Loturen berreraikitze lana da, mundua ez baita zerbait bukatua edo ahitua. Egunero bizitza bat daukagu berriz osatzeko, eta horretarako ez da behar ez subentziorik ez prentsa oharrik, bai ordea lagun giroa eta hainbat bizigarri, dela kafea ala tea, dela ardoa ala salda beroa, dela poesia edo bertsoa edo biak.

Badago kultur ekitaldi bat periferiako geltoki batean egitea. Soneto batean Italiarako bidaia bat kabitzen da; zortziko txiki batean agur bat, une batez kanposantuari bizkarra emanda, aurrean dugun hutsari beha geratzen garenean. Letren konbinatoriari esker, norberaren esperientzia izendatzeko manera berriak asmatzen ditugu, tradizioak eta berrikuntzak ekarritako doinuen bidez airean hedatzeko.

Behar dugun guztia dugu hemen, eta soberan: Islandian frogatu den bezala, literaturaren eta musikaren babeslerik handienak euria, haizea eta elurra omen dira. Baita galdera deserosoak egiteko egoskorkeria ere. Non ote geunden hil zinenean? Ihes betea zilegi balitz? Tximeletak eta eskafandrak irudikatzen ditugu ospitalean edo kartzelan gaixo edota preso dagoenaren gogoa ulertzen saiatzeko.

Bagoi batean sartzen gara, metro batzuk egin, berriro jaitsi.

Inork ez daki hurrengo geltokia zein izango den.